Ήρθε η ώρα να δραπετεύσουμε από τα κελιά μας για να τα σώσουμε

Μια προσπάθεια να εξανθρωπίσω τα ζώα, να φέρω στο προσκήνιο τις δοκιμασίες τους σε διάφορες καταστάσεις, είτε αιχμάλωτα είτε ελεύθερα, ξεκινώντας με ζώα σε μια βιομηχανία παραγωγής γούνας, συνεχίζοντας με εκείνα στα εργαστήρια ζωοτομίας, σε εκείνα στις βιομηχανίες παραγωγής κρέατος, σε εκείνα στην άγρια φύση, και τέλος στους αγαπημένους μας οικιακούς συντρόφους. Συγγενεύω μαζί τους και νιώθω συμπόνια. Εσείς;

Είναι πεταμένος στο έδαφος και πατημένος και από αυτή τη στιγμή νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου. Είναι κρεμασμένος από τα πόδια και δαρμένος, το δέρμα του αφαιρείται σε ένα κομμάτι, και από αυτή τη στιγμή νιώθω ένα χέρι να μου ξεριζώνει την καρδιά. Τον βλέπω να κοιτάζει ψηλά, μια ματωμένη μη αναγνωρίσιμη μάζα κρέατος που έχει κατά κάποιο τρόπο επιζήσει από αυτό το βασανιστήριο, και πνίγομαι και αργοπεθαίνω μαζί του. Έχει μόλις γεννήσει τα παιδιά της αλλά είναι ακινητοποιημένη σε ένα κλουβί και γνωρίζει τη μοίρα τους. Το μυαλό της την έχει εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό αλλά ένα μέρος της λογικής της παραμένει, το ένστικτο για επιβίωση είναι εκεί, το ένστικτο της για αγάπη είναι ζωνανό. Σε μια πράξη ευσπλαχνίας, σκοτώνει τα μικρά της, απαλάσσοντάς τα από μια ζωή πόνου και βασανισμού σε ένα κελί. Και νιώθω την ύπαρξη που δεν έχει ακόμα συληφθεί μέσα μου, και μπορώ να δω ζωή σε αυτήν και αποφασίζω, όπως κι εκείνη έκανε, να κρατήσω το παιδί μου μακριά από τον πόνο αυτού του κόσμου, κι έτσι δεν το γεννώ ποτέ.

Τα βλέπω μέσα από τα κάγκελα των κελιών τους. Έχουν λυπημένα μάτια, απεγνωσμένα για βοήθεια, απεγνωσμένα για κάποιον που θα έρθει να τα σώσει. Έχουν απεριποίητες πληγές στα σώματά τους και κοψίματα στο δέρμα τους. Αιμορραγούν, μα κανείς σε σταματάει να καθαρίσει τις πληγές τους και να τους βάλει επιδέσμους, ούτε τους χορηγείται κάποιο φάρμακο για τον πόνο. Χημικά διοχετεύονται στις φλέβες τους,  συσκευές σαν από έργα επιστημονικής φαντασίας χώνονται στα σώματά τους και τους κάνουν ενέσεις παντού με ένας Θεός ξέρει τι. Αυτές είναι οι μόνες στιγμές ελευθερίας έξω από τα κελιά τους-- στιγμές που τα ακούς να ουρλιάζουν, στιγμές που δε βλέπεις τίποτα άλλο στα μάτια τους εκτός από φόβο, στιγμές που αυτά τα μεγαλοπρεπή, δυνατά πλάσματα είναι υποχρεωμένα να εκλιπαρούν για οίκτο, που δεν έρχεται ποτέ. Το μαρτύριο είναι ατελείωτο, ο φυσικός πόνος δεν σταματά ποτέ, η δύναμη του μυαλού βαθμιαία ελλατώνεται, το σώμα πεθαίνει αργά, προσπαθώντας να πάρει την ψυχή μαζί του. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να  κοιτάζω από μακριά γιατί δεν έχω  δικαίωμα να παρέμβω. Μπορώ να ουρλιάξω, αλλά η φωνή μου δεν είναι αρκετά δυνατή, μπορώ να αγωνιστώ για αυτά αλλά οι νόμοι δεν είναι με το μέρος μου. Έτσι με την κάθε ένεση νιώθω ένα τσίμπημα, με κάθε αιμορραγούσα πληγή νιώθω τη δύναμή μου να λιγοστεύει, και με κάθε ένα από αυτά τα ζώα που πεθαίνει για να αντικατασταθεί με χιλιάδες άλλα, ένα μέρος μου πεθαίνει επίσης.

Είναι τόσο ευγενική και ήσυχη, δεν ζητάει πολλά. Το όνειρο της είναι να είναι ελεύθερη στον καθαρό αέρα με φρέσκο φαγητό στα πόδια της. Θέλει απλά να γεννήσει τα μωρά της και να τα δει να μεγαλώνουν, θέλει να επικοινωνεί παρά να είναι μόνη. Αντίθετα αναγκάζεται να μένει έγκυος ενώ δεν είναι έτοιμη, όταν το σώμα της δεν έχει τη δύναμη που χρειάζεται. Είναι γαντζωμένη σε μια μηχανή που κλέβει αυτό που θα έπρεπε να είναι το φαγητό του μωρού της, και μετά της κλέβουν το μωρό της. Δεν θα το ξαναδεί ποτέ. Το έχουν πάρει σε ένα άλλο μέρος όπου ποτέ δεν θα γνωρίσει τη ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό του, όπου ποτέ δεν θα πιει το γάλα της μητέρας του, όπου ποτέ δεν θα έχει το χώρο για να κινηθεί ή να μεγαλώσει. Η ζωή του θα τελειώσει σύντομα, δεν έχει πολύ χρόνο, αλλά το σώμα της μητέρας του θα το χρησιμοποιούν σαν μηχανή μέχρι να εξαντληθεί και να θεωρηθεί άχρηστο. Και η απώλεια που νιώθουν, το κενό του να μην γνωρίζεις οικογένεια και ελευθερία, είναι κάτι που ξέρω πολύ καλά.

Είναι άγρια και ελεύθερα, έχουν οικογένειες και αγαπούν το νερό, αγαπούν τα βουνά. Αλλά το ένα μετά το άλλο πιάνονται σε οδυνηρές παγίδες, το ένα μετά το άλλο πέφτουν νεκρά από πυροβολισμούς, το ένα μετά το άλλο τα φυλακίζουν και τα χρησιμοποιούν για διασκέδαση, ή χρησιμοποιούν τα μέλη των σωμάτων τους σε τελετουργικά γεμάτα δεισιδαιμονίες και άγνοια . Ο ένας μετά τον άλλο οι πληθυσμοί τους συρρικνώνονται, το ένα μετά το άλλο γίνονται τα τελευταία στο έιδος τους μέχρι που δεν έχει απομείνει κανένα. Το ένα μετά το άλλο πεθαίνουν από δηλητήριο γιατί επιτίθενται στα σπίτια τους και τα καταστρέφουν και δεν έχουν που αλλού να πάνε. Ο "πολιτισμός"  αρχίζει να τους επιβάλλεται βίαια, και το ένα μετά το άλλο εξοντώνονται, φεύγουν, και αναγκάζονται να απομακρυνθούν χωρίς να τους δείχνουν κανένα σεβασμό. Το ένα μετά το άλλο πεθαίνουν από πείνα από έλλειψη καταφυγίου, από αιχμαλώτιση, από περριτό κυνήγι του είδους τους, καθώς τα αντιμετωπίζουν σαν βραβεία ή απειλή. Το ένα μετά το άλλο χάνουν την αξιοπρέπειά τους και δεν τους απομένει τίποτα, νεκρά και ξεχασμένα, εγκαταλειμμένα όταν πια δεν τα έχουν ανάγκη. Και όταν έχουν πάρει το χώρο τους, το ίδιο γίνεται και με τον δικό μου και όταν ο αέρας τους και το νερό τους δηλητηριάζονται, το ίδιο συμβαίνει και με τα δικά μου, και όταν αιχμαλωτίζονται και αναγκάζονται να υποταχθούν, το ίδιο συμβαίνει και σε μένα.

Αυτό που ήθελε πάντα αυτή ήταν να κάνει τον ιδιοκτήτη της χαρούμενο, και αυτό που ήθελε πάντα αυτός ήταν να έχει ασφαλή τον ιδιοκτήτη του. Αντιθέτως, δεν τους παρέχουν τροφή, καθαρό νερό και καταφύγιο. Τα κυνηγούν και τα χτυπούν , τα χτυπούν ανελέητα.  Τα παρατούν έξω στο δρόμο να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Αλλά το μόνο που ήθελαν ήταν ένα ζεστό χέρι να τα κρατήσει κι ένα χαμογελαστό πρόσωπο να τα υποδεχτεί.  Αντιθέτως τους βάζουν φωτιά ή τα πετούν από κάποιο παράθυρο, ή τα παρατούν σε μια λεωφόρο ή τα  πνιγουν. Σε μερικά μέρη, αιχμαλωτίζονται και σφάζονται για φαγητό, αλλά όχι πριν τα βασανίσουν. Αλλά εκείνη είναι τόσο καλή και γλυκιά, και εκείνος θέλει μόνο να παίξει, υπόσχεται να είναι υπάκουος. Δεν προβάλουν αντίσταση, και όταν το κάνουν δεν γίνεται επίτηδες, δεν είναι ακόμα μεγάλα για να αποφύγουν τον αιφνιδιασμό. Και κάθε φορά που γίνεται κατάχρηση της εμπιστοσύνης τους, κάθε φορά  που τα πιάνουν με άπληστους σκοπούς, χάνω την εμπιστοσύνη μου απέναντι στους άλλους, φοβάμαι και δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που λένε.

Νιώθω τον πόνο τους γιατί αυτά είμαι εγώ. Είναι μέρος μου και εγώ είμαι μέρος τους. Είμαστε διαφορετικοί αλλά και ίδιοι παράλληλα. Νιώθουμε φόβο και πόνο, αλλά νιώθυμε αγάπη και ασφάλεια επίσης. Θέλουμε απλώς ελευθερία και οικογένεια, θέλουμε ευτυχία, θέλουμε ζωή. Είναι τόσο απλό. Ξέρω ότι όπως νιώθω εγώ για εκείνα νιώθουν κι εκείνα για μένα  και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να γίνω ένα μικρό κομμάτι από αυτό που είναι εκείνα, να έχω ένα μικρό μέρος από τη δύναμή τους, ένα μικρό μέρος από την ομορφιά τους, ένα μικρό μέρος απο την ευφυία τους. Έτσι, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να βοηθήσω, να κάνω κάποιες αλλαγές στη ζωή μου που θα επιφέρουν θετικές αλλαγές στη δική τους, και να ελπίζω πως κάποια μέρα όλοι θα νιώσουμε τον πόνο τους και θα συνηδειτοποιήσουμε τι έχουμε κάνει.

πηγή: the third eye