"PriZOOns"

 

Την Δευτέρα 4/10 το Αττικό Ζωολογικό επέτρεψε την ελεύθερη είσοδο στους χώρους του, καλώντας τους επισκέπτες να γιορτάσουν μαζί με τα ζώα την ημέρα της παγκόσμιας «γιορτής» τους. Ας παραβλέψουμε αν οι εορταζόμενοι θα ήθελαν ως δώρο να περάσουν την μέρα τους με 6.000 επισκέπτες που σε πολλές περιπτώσεις τα ενοχλούν, τα πειράζουν και τους ρίχνουν ακατάλληλες τροφές που προορίζονται για τα δικά μας στομάχια κι ότι ίσως να προτιμούσαν ένα ρεπό τελικά και ας εστιάσουμε στην εκπαιδευτική αξία μιας τέτοιας επίσκεψης αλλά και την προσφορά αυτού του είδους των επιχειρήσεων γενικότερα.

Θεωρητικά η εικόνα ενός φυλακισμένου πλάσματος θα έπρεπε να προκαλεί στους πάντες από θλίψη έως απέχθεια, όμως υπάρχουν δύο βασικά επιχειρήματα για την διατήρηση λειτουργίας των ζωολογικών πάρκων, πέρα φυσικά από το κέρδος για αυτούς που τα εκμεταλλεύονται. Η προστασία απειλουμένων ειδών, παρόλο που συνήθως ένα μικρό ποσοστό των φιλοξενούμενων ζώων αληθινά κινδυνεύουν με εξαφάνιση και η εκπαιδευτική τους προσφορά ως προς την δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης στους επισκέπτες τους. Εκπαιδευτική αξία που φαίνεται να αναγνωρίζεται τόσο από το δικό μας εκπαιδευτικό μας σύστημα, με ένα μεγάλο μέρος των επισκεπτών του συγκεκριμένου πάρκου να προέρχονται από την διοργάνωση σχολικών εκδρομών, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο αφού οι ζωολογικοί κήποι, όπου υπάρχουν, αποτελούν πρώτης προτεραιότητας «αξιοθέατα» στους αντίστοιχους ταξιδιωτικούς οδηγούς. 

Όμως ακόμα κι αν παραγνωρίσει κανείς το γεγονός ότι η αναπαραγωγή ορισμένων ειδών, με στόχο την μη εξάλειψή τους, θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιο καταφύγιο άγριας ζωής όπως και ότι τα πραγματικά απειλούμενα με εξάλειψη ζώα, είναι ελάχιστα σε σχέση με το σύνολο όσων φιλοξενούνται σε ζωολογικούς κήπους, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει την σκέψη ότι αυτή η μορφή «προστασίας» και έκθεσης των ζώων οδηγεί, ακόμα και ασυνείδητα από μέρους των επισκεπτών, στην παγίωση μιας νοοτροπίας που δεν διακατέχεται από κανενός είδους περιβαλλοντική συνείδηση. Εφόσον τα απειλούμενα είδη είναι ασφαλή, όπως είναι και τα εκθέματα στα μουσεία, δεν είναι απαραίτητο να προστατευθεί το φυσικό τους περιβάλλον. Γιατί θα πρέπει να βρούμε τους πόρους να προστατέψουμε δάση και θάλασσες όταν μπορούμε να επισκεφτούμε τους κατοίκους τους κάθε σαββατοκύριακο δίπλα μας; Ο λόγος που πρέπει να το κάνουμε είναι απλός και δεν είναι μόνο το ότι εξαρτόμαστε από την διατήρηση τους. Ο αγώνας για την επιβίωση δημιουργεί όλα τα χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε στα ζώα. Ένας χαμαιλέοντας περιορισμένος, ασφαλής, σε ένα τσιμεντένιο κλουβί δεν θα είχε λόγο να αλλάζει το χρώμα του, μιμούμενος το περιβάλλον του θα γινόταν σταδιακά γκρι. Το άγριο γαϊδούρι της Σομαλίας μπορεί να σώθηκε από την εξαφάνιση αλλά πως δικαιολογεί το όνομα και τον τρόπο ζωής του πια, όταν δεν είναι άγριο στην Σομαλία; 

Το γεγονός και μόνο της αιχμαλωσίας, είναι αρκετό για να δημιουργήσει ενστάσεις για την πραγματική εκπαιδευτική αξία της επίσκεψης σ΄έναν τέτοιο χώρο. Έρευναⁱ που έγινε σε Ζωολογικό Κήπο στην Νέα Υόρκη έδειξε ότι οι ενήλικοι επισκέπτες καθώς κινούνται ανάμεσα στα κλουβιά στέκονται να παρατηρήσουν κυρίως τα ζώα που είτε παρακαλούν για τροφή, είτε τρέφονται, ή κάνουν περίεργους ήχους. Οι ποιο συχνές εκφράσεις μάλιστα για να περιγράψουν ένα ζώο είναι οι εξής: 'cute', 'funny-looking', 'lazy', 'dirty', 'weird' and 'strange'. Ποια παραπάνω «γνώση» άραγε κερδίζει ο επισκέπτης που δεν του παρέχεται από ένα καλό ντοκιμαντέρ; Μπορεί να αποκτά ευκολότερα, μέσω της ζωντανής επαφής, κάποια από τα χαρακτηριστικά τους όμως ταυτόχρονα οι τίγρεις και τα λιοντάρια μετατρέπονται στο μυαλό του σε χαριτωμένα γατάκια ευτυχισμένα στα 30τ.μ. που τους αναλογούν. Πολλά παιδιά μάλιστα θέλουν να τα χαϊδέψουν. Ο επισκέπτης κερδίζει φυσικά την εμπειρία της άμεσης επαφής με τα ζώα αλλά και πάλι η θέση ισχύος από όπου την αποκτά την διαστρεβλώνει την ουσία της. Άλλωστε πόσο μακριά και εις βάρος πόσων ακόμα, θα φτάσουμε για μια εμπειρία; Αξίζει να φυλακίσουμε ένα δελφίνι που είναι συνηθισμένο να κάνει χιλιόμετρα στην ανοιχτή θάλασσα ώστε να το δούμε από κοντά; Κι αν τελικά οι ζωολογικοί κήποι δεν συμβάλουν ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, γιατί την προβάλλουν με κάθε ευκαιρία;

Ίσως η απάντηση κρύβεται σε μια πιο πρόσφατη στατιστική μελέτη ⁱⁱπου έγινε για λογαριασμό της ένωσης ζωολογικών κήπων της Αμερικής (A.Z.A), η οποία χαιρετίστηκε από τους ίδιους σαν την πρώτη απόδειξη που τόσο καιρό έψαχναν, ότι οι επισκέψεις σε ζωολογικούς κήπους βελτιώνουν μακροπρόθεσμα την συμπεριφορά των επισκεπτών προς τα ζώα. Ο τρόπος που διεξήχθη όμως έχει κριθεί αναξιόπιστος από επιστημονική ομάδα που την μελέτησεⁱⁱⁱ καταλήγοντας ότι η έρευνα η οποία φιγούραρε στα περισσότερα site μελών της A.Z.A περιέχει 6 τουλάχιστον σοβαρά λάθη στην μεθοδολογία της και τον τρόπο διεξαγωγής της τα οποία και καταρρίπτουν τα συμπεράσματα της. Η προσπάθεια των ζωολογικών κήπων να ταυτίσουν την ύπαρξη τους με την εκπαίδευση φτάνοντας μέχρι το σημείο να δημιουργούν καινούργιες λέξεις όπως ο όρος edutainment,(από τις λέξεις education + entertainment) τον οποίο ανακαλύπτουμε στην σελίδα που αποδίδει τον σκοπό του Αττικού πάρκου, προφανώς συμβαίνει διότι τα ζωολογικά πάρκα είναι, στην πλειοψηφία τους, ιδιωτικές επιχειρήσεις και σκοπός τους ήταν και θα είναι το κέρδος. Παλιότερα δεν ήταν υποχρεωμένα να προβάλλουν τον περιβαλλοντικό τους χαρακτήρα. Μια βόλτα στον ζωολογικό κήπο σήμαινε ένα πράγμα και μόνο, την διασκέδαση του επισκέπτη του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μερικές δεκαετίες πριν, κανένας δεν θεωρούσε αναγκαία την δημιουργία ενός κινήματος ενάντια στο τσίρκο και τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των ζώων σ΄αυτo, με την ίδια λογική που ο αρκουδιάρης τριγυρνούσε στους δρόμους σκορπίζοντας μόνο ανυποψίαστα γέλια και την παραμικρή σκέψη για την ίδια την αρκούδα. Όμως με τα οικοσυστήματα να καταρρέουν, τις συνέπειες τις κλιματικής αλλαγής να γίνονται όλο και πιο εμφανείς και τους πολίτες-πελάτες να αρχίζουν, έστω αργά και βασανιστικά, να αντιλαμβάνονται την άρρηκτη σχέση της ανθρώπινης ζωής με την φύση, η «κούρσα» για το ποιός φαίνεται πιο «πράσινος» μπορεί να σημαίνει και το ποιος θα συνεχίσει να έχει έσοδα. Με δεδομένο πλέον ότι το προϊόν τους ουσιαστικά απαιτεί να αιχμαλωτίζουν ή να εκτρέφουν σκλάβους για την διασκέδαση μας, δεν θα μπορούσαν να μην φορέσουν το πράσινο κουστούμι τους το οποίο γράφει με μεγάλα γράμματα στη πλάτη: Προστατεύω το περιβάλλον, σέβομαι τα ζώα και δείτε… Έχω και εκπαιδευτικό του χαρακτήρα! «Edutainmenation for all».

Αν όντως πίστευαν σε αυτά που προβάλλουν θα χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον τους πόρους και τις εγκαταστάσεις τους για την αποκατάσταση τραυματισμένων ζώων και την επιστροφή τους στο φυσικό τους περιβάλλον. Προς το παρών όμως οφείλουν τουλάχιστον να παρέχουν όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Είναι απελπιστικό το θέαμα δύο θαλάσσιων λεόντων σε μια πισίνα που θυμίζει μεγάλη μπανιέρα όπως τραγικό είναι και το οικολογικό show που παραδίδουν τα 4 δελφίνια με μπάλες στεφάνια και άφθονες τούμπες στην πισίνα κολυμβητηρίου που τους αναλογεί, είτε αυτή είναι νόμιμη είτε παράνομη, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής»^iv και κατά το οποίο η συγκεκριμένη έχει φτιαχτεί με επεκτάσεις που δεν έχουν πάρει άδεια.

Όμως και ο επισκέπτης, από την δική του πλευρά, δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ακόμη και αν όπως έγραψε ο Kant, πιστεύει ότι «δεν έχουμε καμία ηθική υποχρέωση απέναντι στα ζώα» και όχι ότι « η ηθική πρόοδος μιας χώρας φαίνεται από την συμπεριφορά των ανθρώπων της προς τα ζώα» όπως υποστήριζε ο Γκάντι, το ότι επιλέγει το πάρκο για την Σαββατιάτικη έξοδο του σαν alternative στο mall μάλλον αποδεικνύει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έχει πληρώσει το καθόλου ευτελές αντίτιμο του εισιτήριου με πρωταρχικό σκοπό την γνώση, όπως εξυπηρετεί τους ιδιοκτήτες τέτοιων χώρων να διακηρύττουν, αλλά την εύκολη διασκέδαση. Διαφορετικά θα μπορούσε να επισκεφτεί τα ζώα σε εθνικά πάρκα και δρυμούς, συνειδητοποιημένος για το που βρίσκεται και τι κάνει, απολαμβάνοντας μια πραγματικά ανώτερη εμπειρία και συνδυάζοντας την ψυχαγωγία του με την αληθινή επαφή του με τα ζώα στο αληθινά φυσικό τους περιβάλλον. Εκεί που τελειώνοντας την βόλτα του δεν θα άφηνε το αντικείμενο του θαυμασμού του ασφαλές στο κλουβί του, στην ίδια στάση μέχρι το τέλος της ζωής του. Χωρίς να προβληματίζεται για την επιβίωση πόσο μάλλον για την ζωή του κάθε είδους και το χειρότερο δικαιώνοντας στον μυαλό του την κυρίαρχη αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου ότι έχει επικρατήσει της φύσης και μπορεί πλέον να θαυμάζει το έμψυχο «περασμένο μεγαλείο» της κλεισμένο πίσω από κάγκελα, με τα ίδια συναισθήματα που θαυμάζει έργα τέχνης, αντικείμενα και σκεύη περασμένων εποχών πίσω από τις προθήκες ενός μουσείου. 

 

Είναι καιρός να εξελιχτεί η αντιμετώπιση μας απέναντι στην φύση. Όπως αφήσαμε πίσω το τσίρκο, όπως καταδικάζουμε τις κυνομαχίες και την δολοφονία των αδέσποτων πρέπει να αξιολογήσουμε και τις επιπτώσεις των ζωολογικά πάρκων. Στα λόγια του Henry Beston, πατέρα του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος: «Χρειαζόμαστε μια διαφορετική, σοφότερη και ίσως ποιο μυστικιστική άποψη για τα ζώα. Σε ένα κόσμο αρχαιότερο και πιο ολοκληρωμένο από τον δικό μας τα ζώα κινούνται και δρουν ολοκληρωμένα. Προικισμένα με επεκτάσεις των αισθήσεων που εμείς χάσαμε ή δεν αποκτήσαμε ποτέ. Ζώντας από φωνές που ποτέ δεν θα ακούσουμε. Δεν είναι όμοιά μας. Δεν είναι κατωτέρα μας. Είναι άλλα έθνη. Πιασμένα μαζί μας στο δίχτυ της ζωής και του χρόνου. Φυλακισμένα μαζί μας στο μεγαλείο και την επώδυνη προσπάθεια της ζωής στη γη.»

i Ludwig, E.G. 1981. Study of Buffalo Zoo. In M. Fox (ed.), International

Journal for the Study of Animal Problems. Washington, DC: Institute

for the Study of Animal Problems. As cited in Against Zoos by Dale Jamieson

http://www.animal-rights-library.com/texts-m/jamieson01.htm

ii Why Zoos & Aquariums Matter:

Assessing the Impact of a Visit to a Zoo or Aquarium http://www.aza.org/uploadedFiles/Education/why_zoos_matter.pdf

iii Do Zoos and Aquariums Promote Attitude Change

in Visitors? A Critical Evaluation of the

American Zoo and Aquarium Study www.nbb.emory.edu/faculty/personal/documents/MarinoetalAZAStudy.pdf

iv http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_oiko1_1_08/09/2010_1292550

Βy Kostash

kostashmav@yahoo.com

Η αναπαραγωγή επιτρέπετε μόνο με αναφορά του συγγραφέα

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ-ΠΩΣ;

Με αφορμή τις διαμαρτυρίες που γίνονται  στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Μέρας Ζώων παραθέτουμε μεταφρασμένo τον προβληματισμό της Camille Marino, ιδρύτριας του Negotiation is Over (http://negotiationisover.com/) πάνω στο στόχο, τις τακτικές και την αποτελεσματικότητα του κινήματος.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ:ΠΩΣ;

της Camille Marino

Τα λόγια είναι άχρηστα αν δεν γίνονται πράξη. Όλοι γνωρίζουμε ποια είναι τα ζητήματα. Δεν χρειαζόμαστε άλλες αυνανιστικές διαμάχες μεταξύ ευημερίας και δικαιωμάτων, ούτε χρειάζεται να διασκεδάζουμε τον εχθρό επιχειρηματολογώντας ενάντια στην πονηριά του. Είναι όλοι εγκληματίες και πρέπει να τους σταματήσουμε. Αν ξεκινήσουμε από αυτήν την πολύ απλή βασική αρχή, τότε μπορούμε εύκολα να μετατοπίσουμε το κέντρο της συζήτησης σε ένα και μόνο θέμα: ΠΩΣ;

Ο στόχος

Πριν ξεκινήσουμε να ποσοτικοποιούμε την αποτελεσματικότητα, πρέπει πρώτα να ορίσουμε ένα στόχο.

Δεν μπορώ να  ανοίξω όλα τα κλουβιά. Οπότε πιστεύω ότι η αμέσως επόμενη εναλλακτική είναι να κάνω το βασανισμό άβολο και ασύμφορο. Μπορούν ο τρόμος  και ο εκφοβισμός να το πετύχουν αυτό; Μέχρι ένα βαθμό. Και το ξεμπρόστιασμα είναι ένα μέσο για αυτό το σκοπό. Αλλά θέλω να προχωρήσω πέρα από το άβολο, και να το κάνω τελείως αδύνατο.  Θέλω να τρομάξουν οι εχθροί,  θέλω να εξοστρακιστούν από την κοινωνία,   θέλω να ζουν μέσα στο φόβο, στο χάος, και τον πανικό όταν βλέπουν αγνώστους.... Θέλω να το κάνω τόσο αφόρητο για αυτούς ώστε να κατεβάσουν ρολά και να πάρουν σύνταξη.

Ο φόβος είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο. Αλλά πως τον χρησιμοποιούμε και για ποιο σκοπό; Είμαι μεγάλη υπέρμαχος του εκφοβισμού. Κανένας βασανιστής δεν έχει το δικαίωμα να κοιμάται ήσυχος. 

Δουλεύοντας μαζί

Η περιορισμένη μου εμπειρία μου λέει ότι όλοι μας διαθέτουμε ένα κομμάτι του πάζλ. Είχαμε μια μικρή επιτυχία στη Florida τους τελευταίους μήνες χρησιμοποιώντας τακτικές σύγκρουσης και εκφοβισμού, οι οποίες λύγισαν έναν μάλλον υποχωρητικό βασανιστή.  Αργότερα, όταν πια με τους δικούς μας όρους είχε ανοίξει η συζήτηση, άλλοι εταίροι ήταν πολύ πιο ικανοί να διαπραγματευτούν απελευθερωτικά μέτρα και να προσφέρουν την εξειδικευμένη γνώση τους. Έχουμε ένα συνάδελφο ο οποίος εξακολουθεί να παρακολουθεί την κατάσταση σε εβδομαδιαία βάση. Αυτό το παράδειγμα μπορεί να ειδωθεί ως ένας μικρόκοσμος του τί μπορούμε να πετύχουμε αν οι υπερασπιστές της απελευθέρωσης ενωθούμε ενάντια στους καταπιεστές. Είναι ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε.

Ξεχνάμε το συγκαταβατικό ακτιβισμό

Ο νόμος είναι μέρος του συστήματος των καταπιεστών και δεν έχει νόημα να ασχολείσαι με αυτόν. Η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί ούτε είναι μέρος του λαού και αποτελεί την έκφραση του βιομηχανικού-πολυεθνικού συμπλέγματος. Η συλλογή υπογραφών είναι ένας εύκολος τρόπος για να χάνεται χρόνος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα, όντας πιο αποτελεσματικός, αν απλά μπορούσαμε να βρούμε με ποιο τρόπο.

Χρειάζεται να προχωρήσουμε πέρα από τις διαμαρτυρίες. Δεν είναι αρκετές. Εξακολουθώ να διαδηλώνω ενεργά, συνδυάζοντας όμως τις διαδηλώσεις με διάφορες δράσεις.   Και προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε πολύ σαφείς σε ένα δημόσιο φόρουμ, αλλά εκκρεμούν αρκετές ανοιχτές συζητήσεις σχετικά με τις ακριβείς στρατηγικές. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, από ότι φαίνεται, υπάρχει ένας πλούτος αποτελεσματικών προσεγγίσεων που έχουν αποδειχθεί σε διαφορετικό βαθμό επιτυχείς, αλλά δεν εφαρμόζονται σε επίπεδο κοινωνίας. Πιστεύω πως αυτό χρειάζεται να αλλάξει.

Δεν μπορούμε να παραμένουμε στους περιορισμούς του «ακτιβισμού» που είναι υπαγορευμένος και εγκεκριμένος από τον εχθρό.  Αυτά τα συγκαταβατικά, αποδεκτά από τον εχθρό, άνετα μονοπάτια, θα διασφαλίζουν ότι εμείς ως κίνημα θα συνεχίσουμε να τελματώνουμε και θα εγγυώνται ότι το ξέφρενο ολοκαύτωμα θα συνεχίζεται ανενόχλητο.   

Αλλάζοντας το πρόσωπο της απελευθέρωσης

Αν  μπορούσα να απελευθερώσω όλους τους φυλακισμένους και να σταματήσω αυτόν τον εφιάλτη, όπως πολλοί από εσάς, θα το έκανα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου. Και το ALF είναι το πιο αποτελεσματικό στρατηγικό όπλο που υπάρχει αυτή τη στιγμή σε αυτό το κίνημα. Αλλά όταν ο στόχος είναι ένα τεράστιο και ευυπόληπτο ίδρυμα όπως το Πανεπιστήμιο της  Florida, τα απελευθερωμένα θύματα θα αντικαθίστανται συντονισμένα και αποτελεσματικά. Μια μικρή φάρμα γουνοφόρων ή ένας εκτροφέας μπορεί να τα παρατούσε, όχι όμως ένα πανεπιστήμιο.

Χρειάζεται  να  προχωρήσουμε πάνω σε αυτήν την ήδη βιώσιμη και αποτελεσματική προσέγγιση. Το ALF δρα υπόγεια. Χρειαζόμαστε εξίσου μια ολοκληρωμένη καθημερινή αντίσταση. 

Ο χρόνος μας τελειώνει

Αργά και σταθερά δεν κερδίζεις τον αγώνα... όχι όταν ο εχθρός σκοπεύει να εξαντλήσει όλους τους αναλώσιμους πόρους στον πλανήτη μας με αδίστακτη αποτελεσματικότητα. Όχι όταν κάθε «περιττό» είδος οδηγείται προς την εξαφάνιση. Όχι όταν το σύνολο των μη ανθρώπινων ζώων υποβάλλεται σε μια ύπαρξη αέναου βασανισμού ως ανανεώσιμο είδος πολυτελείας. Το αναπόφευκτο τέλος στο οποίο οδηγούμαστε είναι η απόλυτη καταστροφή,  όταν πια ο πλανήτης θα έχει βουλιάξει  στην ανυπαρξία...με τη γη ως τελικό θύμα της ανάπτυξης.

Το αργά και σταθερά είναι μια εγγυημένη συνταγή για ένα αναποτελεσματικό κίνημα που θα εξασφαλίσει ένα μεγάλο τίποτα.

Δεν έχουμε χρόνο ώστε να συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο που προδίδει τα ζώα.

Δεν είμαι από τους υπομονετικούς ανθρώπους που κάνουν σχέδια  200 χρόνων. Θέλω την αλλαγή στη διάρκεια της ζωής μου...όσοι από εμάς καταλαβαίνουμε τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε,  χρειάζεται να ξεσηκωθούμε και να βρούμε πώς να τη φέρουμε όσο ακόμα μας απομένει λίγος χρόνος.

Ας ξεχάσουμε όσα έχουμε ακούσει, δει, και όσα μας έχουν πει, και ας βρούμε πώς να τη φέρουμε με το δικό μας τρόπο. 

Πυροδοτώντας την επανάσταση

Ο τρόπος για να λήξει η σκλαβιά είναι να εξαλειφθούν οι αφέντες των δούλων. Και πιστεύω ότι η έντονη κοινωνική αντίδραση  είναι ένα εν δυνάμει χρήσιμο εργαλείο.

Δεν μιλάω για τις δημόσιες αντιπαραθέσεις, πολιτικές συζητήσεις, ή για την εκπαίδευση των αδιάφορων, αυτάρεσκων, στενόμυαλων μαζών που λειτουργούν σαν κοπάδια. Μιλάω για το χειρισμό του επίκεντρου της προσοχής της κοινωνίας και του συναισθήματος με έναν τρόπο που ακόμα δεν έχει γίνει στο πλαίσιο της απελευθέρωσης ζώων. Πώς θα το κάνουμε; Δεν είμαι σίγουρη. Αυτό αποτελεί θέμα σειράς ιδιωτικών συναντήσεων.

Οραματίζομαι μια αντίδραση-κλοτσιά  που να μπορεί να συγκριθεί με αυτή των χωρικών που επιτέθηκαν με δάδες στη έπαυλη του Δρ. Φράνκενσταιν.

Κι ενώ ο καθένας θέλει να απευθύνεται στη λογική και στη συμπόνια, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε να απευθυνόμαστε στο συναίσθημα που νιώθουμε στα σωθικά μας. Περιμένω ελάχιστα από τους ανθρώπους και καταλαβαίνω απόλυτα ότι εναντιωνόμαστε σε μία προπαγανδιστική μηχανή που είναι ακριβής και πολύ αποτελεσματική στην πλύση εγκεφάλου και στην συνεχή της ενίσχυση. Δεν μπορούμε να την ανταγωνιστούμε και δεν έχω τέτοιες αυταπάτες.

Χρειάζεται να ανατραπεί.

Χρειάζεται να δημιουργήσουμε ένα κλίμα που δεν υπάρχει ακόμα.

Πώς θα το κάνουμε; 

Από τις αλογόμυγες

Η αλήθεια για τα δελφινάρια με αφορμή το δελφινάριο του αττικού πάρκου

Με αφορμή τη λειτουργία του νέου δελφινάριου στο Αττικό Πάρκο στα Σπάτα, φιλοζωικές οργανώσεις έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στους αρμόδιους φορείς, ζητώντας τους να σταματήσουν τη λειτουργία του και να μη δώσουν άδεια για τη διεξαγωγή παραστάσεων. Επίσης ζητούν από τους αρμόδιους φορείς να αναθεωρήσουν τη θέση τους σχετικά με τις επισκέψεις σχολείων σε ζωολογικούς κήπους και ενυδρεία.

«Πολλοί λίγοι άνθρωποι βλέπουν την αιχμαλωσία ως πρόβλημα» λέει ο O'Barry εκπαιδευτής του Flipper ο οποίος όταν πέθανε στα χέρια του η Κάθυ, ένα από τα δελφίνια που έπαιζε τον Flipper, κατάλαβε ότι είναι λάθος να κρατάμε αιχμάλωτα τα δελφίνια και αφιέρωσε τη ζωή του στην προστασία τους. «Τα δελφίνια δείχνουν να γελούν, η μουσική παίζει, ο ήλιος λάμπει, όλοι φαίνεται να περνούν καλά. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι».

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ 

10.06.10 

Για χιλιάδες χρόνια, τα δελφίνια έχουν αποτελέσει θέμα ιστορικών αναφορών πολλών λαών ξεκινώντας από τη Μινωική Κρήτη μέχρι σήμερα. Τις τελευταίες δεκαετίες, η αναπτυγμένη νοημοσύνη τους, η κοινωνικότητά τους, η πολύπλοκη μεταξύ τους επικοινωνία, ο αλτρουϊσμός τους, η κοινωνική τους συμπεριφορά έχουν αποτελέσει αντικείμενο πολυάριθμων μελετών. 

Τα δελφίνια είναι θηλαστικά και έχουν  αναπτυγμένη νοημοσύνη, έντονη προσωπικότητα, συνείδηση, συναισθήματα, μνήμη, αισθάνονται πόνο, χρησιμοποιούν εργαλεία, έχουν περίπλοκες διανοητικές και συναισθηματικές δυνατότητες, πολυσύνθετο εγκέφαλο, σκέφτονται για το μέλλον, αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη, επιλέγουν τις κινήσεις τους, δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς με άλλα άτομα του είδους τους και έχουν κοινωνική συνοχή. 

Εδώ και κάποιο διάστημα, το Αττικό Πάρκο φιλοξενεί δελφίνια και θαλάσσια λιοντάρια με σκοπό την έκθεση των ζώων αυτών αλλά και τη διεξαγωγή παραστάσεων για το κοινό. Μάλιστα, έχει ανακοινωθεί ότι οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν μέσα στις επόμενες μέρες. 

Διαμαρτυρόμαστε έντονα για την αιχμαλωσία αυτών των ζώων και οποιαδήποτε χρήση τους σε παραστάσεις. Οι τσιμεντένιες δεξαμενές νερού δεν καλύπτουν με τίποτε τις ανάγκες των ζώων. Είναι άδεια κλουβιά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα ζώα, γεγονός που τους προκαλεί στρες, επιθετικότητα και ανία. Δημιουργούνται πληγές στο δέρμα των ζώων από τις χημικές ουσίες στο νερό και την έκθεση στον ήλιο. Σε φυσικές συνθήκες, τα δελφίνια περνούν μόνο 10% του χρόνου τους στην επιφάνεια του νερού, ενώ στις τεχνητές δεξαμενές είναι αναγκασμένα να περνούν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους στην επιφάνεια του νερού, γεγονός που προκαλεί προβλήματα στην υγεία τους. Στο φυσικό περιβάλλον τα δελφίνια καλύπτουν μέχρι και 40 μίλια την ημέρα, γεγονός που κάνει οποιαδήποτε κλειστή εγκατάσταση τρομακτικά μικρή. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, τα ζώα είναι επιρρεπή σε ασθένειες και συνεχή ψυχολογική πίεση. Μειώνεται ο μέσος όρος ζωής και η ποιότητα της ζωής τους υποβαθμίζεται σε μεγάλο βαθμό.

Η παρουσία δελφινιών και θαλάσσιων λιονταριών σε ζωολογικούς κήπους και ενυδρεία διαιωνίζει την ιδέα ότι η αιχμαλωσία των ζώων είναι επιτρεπτή για τη δική μας ψυχαγωγία. Μάλιστα, η παρουσία τους είναι αντίθετη με οποιοδήποτε επικαλούμενο «εκπαιδευτικό» χαρακτήρα, καθώς τα ζώα βρίσκονται σε κατάσταση αιχμαλωσίας.  

Ο Rick O’ Barry, ο διάσημος εκπαιδευτής δελφινιών είπε:

“Ο θάνατος του Flipper με έκανε να καταλάβω ότι τα δελφίνια δεν πρέπει να βρίσκονται σε αιχμαλωσία” και αφιέρωσε τη ζωή του στην προστασία τους. 

Καλούμε την πολιτεία να σταματήσει τη «φιλοξενία» των δελφινιών και θαλάσσιων λιονταριών στο Αττικό Πάρκο και να υποχρεώσει την επιστροφή τους, να σταματήσει τη χρήση τους για αναπαραγωγή, γεγονός το οποίο θα εδραιώσει την παρουσία τους στο συγκεκριμένο πάρκο, και να μην δώσει οποιαδήποτε άδεια για τη διεξαγωγή παραστάσεων με ζώα. 

Επίσης, καλούμε τους αρμόδιους  φορείς να αναθεωρήσουν τις θέσεις τους σχετικά με τις επισκέψεις σχολείων σε ζωολογικούς κήπους και ενυδρεία. Στον 21^ο αιώνα με τόσο εξελιγμένη τεχνολογία, υπάρχουν άπειροι τρόποι για να γνωρίσουμε τα ζώα και να μάθουμε για τη ζωή τους. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την ευημερία των ζώων θα πρέπει να βοηθήσουν για τη διατήρηση του φυσικού τους περιβάλλοντος και να στηρίξουν τις οργανώσεις που αγωνίζονται για τα ζώα και το περιβάλλον. 
 

Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΖΩΟΦΙΛΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο αρχείο Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΑ το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε απο το παρακάτω link:
http://www.box.net/shared/2xu9z5op4d

Ήρθε η ώρα να δραπετεύσουμε από τα κελιά μας για να τα σώσουμε

Μια προσπάθεια να εξανθρωπίσω τα ζώα, να φέρω στο προσκήνιο τις δοκιμασίες τους σε διάφορες καταστάσεις, είτε αιχμάλωτα είτε ελεύθερα, ξεκινώντας με ζώα σε μια βιομηχανία παραγωγής γούνας, συνεχίζοντας με εκείνα στα εργαστήρια ζωοτομίας, σε εκείνα στις βιομηχανίες παραγωγής κρέατος, σε εκείνα στην άγρια φύση, και τέλος στους αγαπημένους μας οικιακούς συντρόφους. Συγγενεύω μαζί τους και νιώθω συμπόνια. Εσείς;

Είναι πεταμένος στο έδαφος και πατημένος και από αυτή τη στιγμή νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου. Είναι κρεμασμένος από τα πόδια και δαρμένος, το δέρμα του αφαιρείται σε ένα κομμάτι, και από αυτή τη στιγμή νιώθω ένα χέρι να μου ξεριζώνει την καρδιά. Τον βλέπω να κοιτάζει ψηλά, μια ματωμένη μη αναγνωρίσιμη μάζα κρέατος που έχει κατά κάποιο τρόπο επιζήσει από αυτό το βασανιστήριο, και πνίγομαι και αργοπεθαίνω μαζί του. Έχει μόλις γεννήσει τα παιδιά της αλλά είναι ακινητοποιημένη σε ένα κλουβί και γνωρίζει τη μοίρα τους. Το μυαλό της την έχει εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό αλλά ένα μέρος της λογικής της παραμένει, το ένστικτο για επιβίωση είναι εκεί, το ένστικτο της για αγάπη είναι ζωνανό. Σε μια πράξη ευσπλαχνίας, σκοτώνει τα μικρά της, απαλάσσοντάς τα από μια ζωή πόνου και βασανισμού σε ένα κελί. Και νιώθω την ύπαρξη που δεν έχει ακόμα συληφθεί μέσα μου, και μπορώ να δω ζωή σε αυτήν και αποφασίζω, όπως κι εκείνη έκανε, να κρατήσω το παιδί μου μακριά από τον πόνο αυτού του κόσμου, κι έτσι δεν το γεννώ ποτέ.

Τα βλέπω μέσα από τα κάγκελα των κελιών τους. Έχουν λυπημένα μάτια, απεγνωσμένα για βοήθεια, απεγνωσμένα για κάποιον που θα έρθει να τα σώσει. Έχουν απεριποίητες πληγές στα σώματά τους και κοψίματα στο δέρμα τους. Αιμορραγούν, μα κανείς σε σταματάει να καθαρίσει τις πληγές τους και να τους βάλει επιδέσμους, ούτε τους χορηγείται κάποιο φάρμακο για τον πόνο. Χημικά διοχετεύονται στις φλέβες τους,  συσκευές σαν από έργα επιστημονικής φαντασίας χώνονται στα σώματά τους και τους κάνουν ενέσεις παντού με ένας Θεός ξέρει τι. Αυτές είναι οι μόνες στιγμές ελευθερίας έξω από τα κελιά τους-- στιγμές που τα ακούς να ουρλιάζουν, στιγμές που δε βλέπεις τίποτα άλλο στα μάτια τους εκτός από φόβο, στιγμές που αυτά τα μεγαλοπρεπή, δυνατά πλάσματα είναι υποχρεωμένα να εκλιπαρούν για οίκτο, που δεν έρχεται ποτέ. Το μαρτύριο είναι ατελείωτο, ο φυσικός πόνος δεν σταματά ποτέ, η δύναμη του μυαλού βαθμιαία ελλατώνεται, το σώμα πεθαίνει αργά, προσπαθώντας να πάρει την ψυχή μαζί του. Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να  κοιτάζω από μακριά γιατί δεν έχω  δικαίωμα να παρέμβω. Μπορώ να ουρλιάξω, αλλά η φωνή μου δεν είναι αρκετά δυνατή, μπορώ να αγωνιστώ για αυτά αλλά οι νόμοι δεν είναι με το μέρος μου. Έτσι με την κάθε ένεση νιώθω ένα τσίμπημα, με κάθε αιμορραγούσα πληγή νιώθω τη δύναμή μου να λιγοστεύει, και με κάθε ένα από αυτά τα ζώα που πεθαίνει για να αντικατασταθεί με χιλιάδες άλλα, ένα μέρος μου πεθαίνει επίσης.

Είναι τόσο ευγενική και ήσυχη, δεν ζητάει πολλά. Το όνειρο της είναι να είναι ελεύθερη στον καθαρό αέρα με φρέσκο φαγητό στα πόδια της. Θέλει απλά να γεννήσει τα μωρά της και να τα δει να μεγαλώνουν, θέλει να επικοινωνεί παρά να είναι μόνη. Αντίθετα αναγκάζεται να μένει έγκυος ενώ δεν είναι έτοιμη, όταν το σώμα της δεν έχει τη δύναμη που χρειάζεται. Είναι γαντζωμένη σε μια μηχανή που κλέβει αυτό που θα έπρεπε να είναι το φαγητό του μωρού της, και μετά της κλέβουν το μωρό της. Δεν θα το ξαναδεί ποτέ. Το έχουν πάρει σε ένα άλλο μέρος όπου ποτέ δεν θα γνωρίσει τη ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό του, όπου ποτέ δεν θα πιει το γάλα της μητέρας του, όπου ποτέ δεν θα έχει το χώρο για να κινηθεί ή να μεγαλώσει. Η ζωή του θα τελειώσει σύντομα, δεν έχει πολύ χρόνο, αλλά το σώμα της μητέρας του θα το χρησιμοποιούν σαν μηχανή μέχρι να εξαντληθεί και να θεωρηθεί άχρηστο. Και η απώλεια που νιώθουν, το κενό του να μην γνωρίζεις οικογένεια και ελευθερία, είναι κάτι που ξέρω πολύ καλά.

Είναι άγρια και ελεύθερα, έχουν οικογένειες και αγαπούν το νερό, αγαπούν τα βουνά. Αλλά το ένα μετά το άλλο πιάνονται σε οδυνηρές παγίδες, το ένα μετά το άλλο πέφτουν νεκρά από πυροβολισμούς, το ένα μετά το άλλο τα φυλακίζουν και τα χρησιμοποιούν για διασκέδαση, ή χρησιμοποιούν τα μέλη των σωμάτων τους σε τελετουργικά γεμάτα δεισιδαιμονίες και άγνοια . Ο ένας μετά τον άλλο οι πληθυσμοί τους συρρικνώνονται, το ένα μετά το άλλο γίνονται τα τελευταία στο έιδος τους μέχρι που δεν έχει απομείνει κανένα. Το ένα μετά το άλλο πεθαίνουν από δηλητήριο γιατί επιτίθενται στα σπίτια τους και τα καταστρέφουν και δεν έχουν που αλλού να πάνε. Ο "πολιτισμός"  αρχίζει να τους επιβάλλεται βίαια, και το ένα μετά το άλλο εξοντώνονται, φεύγουν, και αναγκάζονται να απομακρυνθούν χωρίς να τους δείχνουν κανένα σεβασμό. Το ένα μετά το άλλο πεθαίνουν από πείνα από έλλειψη καταφυγίου, από αιχμαλώτιση, από περριτό κυνήγι του είδους τους, καθώς τα αντιμετωπίζουν σαν βραβεία ή απειλή. Το ένα μετά το άλλο χάνουν την αξιοπρέπειά τους και δεν τους απομένει τίποτα, νεκρά και ξεχασμένα, εγκαταλειμμένα όταν πια δεν τα έχουν ανάγκη. Και όταν έχουν πάρει το χώρο τους, το ίδιο γίνεται και με τον δικό μου και όταν ο αέρας τους και το νερό τους δηλητηριάζονται, το ίδιο συμβαίνει και με τα δικά μου, και όταν αιχμαλωτίζονται και αναγκάζονται να υποταχθούν, το ίδιο συμβαίνει και σε μένα.

Αυτό που ήθελε πάντα αυτή ήταν να κάνει τον ιδιοκτήτη της χαρούμενο, και αυτό που ήθελε πάντα αυτός ήταν να έχει ασφαλή τον ιδιοκτήτη του. Αντιθέτως, δεν τους παρέχουν τροφή, καθαρό νερό και καταφύγιο. Τα κυνηγούν και τα χτυπούν , τα χτυπούν ανελέητα.  Τα παρατούν έξω στο δρόμο να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Αλλά το μόνο που ήθελαν ήταν ένα ζεστό χέρι να τα κρατήσει κι ένα χαμογελαστό πρόσωπο να τα υποδεχτεί.  Αντιθέτως τους βάζουν φωτιά ή τα πετούν από κάποιο παράθυρο, ή τα παρατούν σε μια λεωφόρο ή τα  πνιγουν. Σε μερικά μέρη, αιχμαλωτίζονται και σφάζονται για φαγητό, αλλά όχι πριν τα βασανίσουν. Αλλά εκείνη είναι τόσο καλή και γλυκιά, και εκείνος θέλει μόνο να παίξει, υπόσχεται να είναι υπάκουος. Δεν προβάλουν αντίσταση, και όταν το κάνουν δεν γίνεται επίτηδες, δεν είναι ακόμα μεγάλα για να αποφύγουν τον αιφνιδιασμό. Και κάθε φορά που γίνεται κατάχρηση της εμπιστοσύνης τους, κάθε φορά  που τα πιάνουν με άπληστους σκοπούς, χάνω την εμπιστοσύνη μου απέναντι στους άλλους, φοβάμαι και δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που λένε.

Νιώθω τον πόνο τους γιατί αυτά είμαι εγώ. Είναι μέρος μου και εγώ είμαι μέρος τους. Είμαστε διαφορετικοί αλλά και ίδιοι παράλληλα. Νιώθουμε φόβο και πόνο, αλλά νιώθυμε αγάπη και ασφάλεια επίσης. Θέλουμε απλώς ελευθερία και οικογένεια, θέλουμε ευτυχία, θέλουμε ζωή. Είναι τόσο απλό. Ξέρω ότι όπως νιώθω εγώ για εκείνα νιώθουν κι εκείνα για μένα  και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να γίνω ένα μικρό κομμάτι από αυτό που είναι εκείνα, να έχω ένα μικρό μέρος από τη δύναμή τους, ένα μικρό μέρος από την ομορφιά τους, ένα μικρό μέρος απο την ευφυία τους. Έτσι, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να βοηθήσω, να κάνω κάποιες αλλαγές στη ζωή μου που θα επιφέρουν θετικές αλλαγές στη δική τους, και να ελπίζω πως κάποια μέρα όλοι θα νιώσουμε τον πόνο τους και θα συνηδειτοποιήσουμε τι έχουμε κάνει.

πηγή: the third eye

Πεθαίνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς

Ο Νεοϋορκέζος συγγραφέας Τζόναθαν Σάφραν Φόερ τρύπωσε παράνομα νύχτα σε εκτροφεία, μίλησε με δεκάδες εργάτες αλλά και ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων. Τώρα, περιγράφει όλα όσα είδε 

«Εating Αnimals». Τρώγοντας Ζώα. Το βιβλίο που κάθε φανατικός κρεατοφάγος εύχεται να μην πέσει ποτέ στα χέρια του. Για να το γράψει, ο 33χρονος Νεοϋορκέζος συγγραφέας, που έγινε με τα δύο προηγούμενα (τα πρώτα) μυθιστορήματά του το αγαπημένο παιδί της νέας αμερικανικής λογοτεχνίας, πέρασε τρία χρόνια «βυθισμένος στην εντατική κτηνοτροφία». Στη διάρκειά τους, ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ χρειάστηκε να τρυπώσει παράνομα μέσα στη νύχτα σε εκτροφεία πουλερικών, να διεισδύσει στα άδυτα σφαγείων, να επιστρατεύσει τη βοήθεια σκληροπυρηνικών ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων, να μιλήσει με δεκάδες ανώνυμους εργάτες της βιομηχανίας. Το έργο των 352 σελίδων που προέκυψε είναι σκληρό. Τόσο που το ένθετο «G2» της «Guardian» συνόδευσε τα αποσπάσματα που δημοσίευσε με την εξής προειδοποίηση: «Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΟΣΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΟΨΕΤΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΟ ΚΡΕΑΣ».
Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς την εικόνα 25.000- 30.000 πουλερικών στοιβαγμένων μέσα σε μια αποθήκη 15 επί 150 μέτρα. Προσπαθήστε όμως. Φανταστείτε την έκταση, τα δεκάδες χιλιάδες πουλερικά. Κλείστε τον χώρο με τοίχους χωρίς παράθυρα και βάλτε από πάνω ένα ταβάνι. Προσθέστε αυτόματα συστήματα (γεμάτης φάρμακα) τροφής, νερού, θέρμανσης και εξαερισμού. Αυτό είναι ένα εκτροφείο.

Περνάμε τώρα στην εκτροφή. Κατ΄ αρχάς, βρείτε ένα κοτόπουλο που θα μεγαλώσει γρήγορα με όσο το δυνατόν λιγότερο φαγητό. Οι μύες και οι λιπώδεις ιστοί αυτών των νεομεταλλαγμένων «βρώσιμων κοτόπουλων» αναπτύσσονται πολύ πιο γρήγορα από τα οστά τους, προκαλώντας δυσμορφίες και ασθένειες. Ένα ποσοστό 1%-4% των πουλερικών θα πεθάνουν σφαδάζοντας, με σπασμούς, από το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου, μια πάθηση ουσιαστικά άγνωστη εκτός εκτροφείων. Τρία στα τέσσερα θα έχουν κάποιας μορφής πρόβλημα στην κίνηση και η κοινή λογική λέει πως νιώθουν μόνιμα πόνο.

Για τα βρώσιμα κοτόπουλα, αφήστε τους προβολείς αναμμένους περίπου 24 ώρες ημερησίως την πρώτη εβδομάδα της ζωής των νεοσσών. Αυτό τα ενθαρρύνει να τρώνε περισσότερο. Έπειτα κλείστε για λίγο τα φώτα, δίνοντάς τους ίσως τέσσερις ώρες σκοτάδι ημερησίως- ύπνος ίσα ίσα αρκετός για να επιβιώσουν. Φυσικά, τα κοτόπουλα θα τρελαθούν αν υποχρεωθούν να ζήσουν σε αυτές τις αφύσικες συνθήκες για πολύ. Τουλάχιστον τα βρώσιμα κοτόπουλα σφαγιάζονται συνήθως την 42η ημέρα της ζωής τους. Δεν χρειάζεται καν να επισημάνουμε πως το να στριμώχνεις παραμορφωμένα, παραγεμισμένα με φάρμακα, υπερβολικά στρεσαρισμένα πουλερικά μέσα σε ένα βρωμερό, καλυμμένο με περιττώματα δωμάτιο δεν είναι πολύ υγιεινό.

Οι έρευνες. Τύφλωση, βακτηριακές μολύνσεις των οστών, προβλήματα σε σπονδύλους και τένοντες, παράλυση, εσωτερική αιμορραγία, αναιμία, αναπνευστικές ασθένειες και αποδυναμωμένα ανοσοποιητικά συστήματα είναι συχνά προβλήματα στα εκτροφεία. Επιστημονικές έρευνες και στοιχεία της αμερικανικής κυβέρνησης δείχνουν πως σχεδόν όλα τα πουλερικά μολύνονται από Ε coli (κολοβακτηρίδιο κοπράνων) και ένα ποσοστό 39%-75% στα σημεία λιανικής πώλησης παραμένουν μολυσμένα. Ένα 8% των πουλερικών μολύνεται από σαλμονέλα και ποσοστό 70%-90% από έναν άλλο εν δυνάμει θανάσιμο παθογόνο παράγοντα, το καμπυλοβακτήριο.

Πόσο ωραία γεύση μπορεί να έχει ένα ζώο γεμάτο φάρμακα και αρρώστιες; Στην πράξη, τα πουλερικά τρομπάρονται με «θρεπτικά υλικά» και αλμυρά διαλύματα που τους δίνουν αυτά που θεωρούμε όψη, οσμή και γεύση του κοτόπουλου.


«Καμιά φορά ο γδάρτης ανακαλύπτει πως το ζώο έχει ακόμα τις αισθήσεις του...»

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η βιομηχανία του βοδινού κρέατος δεν αφήνει ούτε καν έναν ένθερμο κρεατοφάγο να πλησιάσει κοντά στις εγκαταστάσεις των σφαγείων της. Σε ένα τυπικό σφαγείο, οι αγελάδες οδηγούνται μέσω ενός επικλινούς διαδρόμου σε έναν μεταλλικό κλωβό. Ο «αναισθησιολόγος» πιέζει ένα μεγάλο αεροβόλο ανάμεσα στα μάτια της αγελάδας. Ένα ατσάλινο μπουλόνι εκτοξεύεται μέσα στο κρανίο της, προκαλώντας συνήθως λιποθυμία ή θάνατο. Κάποιες φορές το μπουλόνι απλώς ζαλίζει το ζώο, που είτε διατηρεί τις αισθήσεις του ή ξυπνάει αργότερα, στη διάρκεια της «επεξεργασίας». Ας μιλήσουμε ανοιχτά: αφαίμαξη, γδάρσιμο και διαμελισμός γίνονται ενόσω τα ζώα έχουν τις αισθήσεις τους. Συμβαίνει όλη την ώρα.

Σε μερικά δευτερόλεπτα, η αγελάδα προχωρά στη γραμμή παραγωγής ώστε να φτάσει στον «αλυσιδά», που δένει μια αλυσίδα γύρω από ένα πίσω πόδι και ανυψώνει το ζώο στον αέρα. Το ζώο μετακινείται τώρα μηχανικά σε έναν «κόφτη», που κόβει την καρωτίδα και μία φλέβα στον λαιμό. Το ζώο μετακινείται ξανά σε ένα «κάγκελο αφαίμαξης» και αφήνεται εκεί για αρκετά λεπτά.

Η διακοπή της ροής του αίματος στον εγκέφαλο του ζώου το σκοτώνει, αλλά όχι ακαριαία.

«Ανοιγοκλείνουν τα μάτια και τεντώνουν τον λαιμό τους πέρα δώθε, κοιτάζοντας τριγύρω, σε αλλόφρονα κατάσταση», εξηγεί ένας εργάτης.

Η αγελάδα μετακινείται κατόπιν στον «γδάρτη»- εκεί όπου αφαιρείται το δέρμα από το κεφάλι της. «Καμιά φορά ο γδάρτης ανακαλύπτει πως το ζώο έχει ακόμα τις αισθήσεις του και αρχίζει να κλωτσάει άγρια. Αν συμβεί αυτό, οι γδάρτες σπρώχνουν ένα μαχαίρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού του για να κόψουν τον νωτιαίο μυελό».

Η πρακτική αυτή, όπως αποδεικνύεται, ακινητοποιεί το ζώο αλλά δεν το κάνει να μη νιώθει τίποτα. Μετά τον γδάρτη, το κουφάρι (ή αγελάδα) προχωράει σε άλλους εργάτες, που κόβουν τα κάτω μέρη των ποδιών του. «Όσο για αυτά που ανασταίνονται, μοιάζουν σαν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τοίχους. Και οι εργάτες δεν θέλουν να περιμένουν μέχρι να έρθει κάποιος εκεί να τα βγάλει ξανά νοκ άουτ. Απλώς κόβουν λοιπόν τα κάτω μέρη των ποδιών. Όταν το κάνουν αυτό, οι αγελάδες τρελαίνονται, κλωτσώντας προς κάθε κατεύθυνση».

Το ζώο κατόπιν γδέρνεται, ξεκοιλιάζεται και κόβεται στα δύο. Σε αυτό το σημείο μοιάζει επιτέλους με τη στερεότυπη εικόνα του βοδινού κρέατος- κρεμασμένο απόκοσμα ακίνητο μέσα σε καταψύκτες.

αναδημοσίευση από: tanea.gr

4 πόδια, ουρά και... υψηλό ΙQ

Δελφίνια που σκέπτονται το μέλλον. Χιμπαντζήδες που μιλάνε. Κοράκια που χρησιμοποιούν εργαλεία. Πρόβατα που αναγνωρίζουν άλλα πρόβατα. Αγελάδες που έχουν άχτι άλλες αγελάδες. Όπου και να κοιτάξει κανείς στο ζωικό βασίλειο, βλέπει ευφυΐα και χαρακτηριστικά που μοιάζουν με εκείνα του ανθρώπου. Τελικά, δεν είμαστε τόσο μοναδικοί, τόσο ξεχωριστοί όσο (θέλουμε να) πιστεύουμε.

 Ερευνητές και επιστήμονες που μελετούν τη συμπεριφορά ζώων δηλώνουν πλέον πεπεισμένοι: εμείς οι άνθρωποι, που θεωρούμε εαυτούς μοναδικούς όσον αφορά την ικανότητά μας να σκεπτόμαστε και να αισθανόμαστε, βρισκόμαστε απλώς στην κορυφή ενός ζωικού φάσματος ευφυΐας- δεν απέχουμε πολύ μακριά από αυτό. Μπορεί να είμαστε καλύτεροι στη σκέψη και ικανότεροι στο να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αλλά και τα ζώα μπορούν να κάνουν το ίδιο. Γεγονός που ανατρέπει κάθε δικαιολογία για τους πολλούς και διάφορους τρόπους με τους οποίους εκμεταλλευόμαστε ή κακομεταχειριζόμαστε τα ζώα.

πηγή: tanea.gr

Αν μπορούσαν να μιλήσουν...

 

Αποκαλείται καλύτερος φίλος του ανθρώπου, πιστός σύντροφος και άγρυπνος φύλακας. Οι απαρχές των στενών του σχέσεων με τον άνθρωπο χρονολογούνται από την αρχαιότητα, όντας το πρώτο ζώο που αυτός εξημέρωσε. Ωστόσο, ο σκύλος, το αγαπημένο στους περισσότερους από εμάς αυτό τετράποδο, γίνεται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, θύμα σε απίστευτης βιαιότητας περιστατικά κακοποίησης. Περιστατικών που σοκάρουν με τη σκληρότητα τους και προκαλούν ερωτήματα σχετικά με τους λόγους και τις σκέψεις που οδηγούν κάποιους ανθρώπους να στραφούν εναντίον ανυπεράσπιστων ζώων.
Ο υπερπληθυσμός του στη χώρα μας αλλά και η έλλειψη μιας αποτελεσματικής πολιτικής στειρώσεων συνδυαζόμενα με την … «αρρωστημένη» σκέψη κάποιων ανθρώπων, έχουν οδηγήσει σε μια έκρηξη των κρουσμάτων βασανισμών εις βάρος σκύλων, κατάσταση που τείνει, μάλιστα, να εξελιχτεί σε μακάβρια «μόδα». Η πλειοψηφία των περιστατικών εντοπίζεται στην επαρχία, με την Κρήτη να κατέχει τη θλιβερή πρωτιά στις βίαιες θανατώσεις σκύλων. Μάλιστα, η «ευρηματικότητα» και ωμότητα των δραστών παραπέμπουν ακόμα και σε μεθόδους βασανισμών της Μεσαιωνικής εποχής! Γιατί όμως κάποιος να ξεσπάσει με τέτοιο μίσος πάνω σε ένα αδύναμο ζώο;
«Τα αίτια της κακοποίησης ζώων είναι διάφορα και καταρχάς σχετίζονται με το αν έχει κακοποιηθεί ο ίδιος ο δράστης. Τα άτομα που είχαν κακοποιηθεί άσχημα όταν ήταν παιδιά από τους γονείς ή πιέζονταν ψυχικά, κάπου πρέπει να βγάλουνε με τη σειρά τους αυτή τη βία και το θυμό που νιώθουν. Τα βγάζουν λοιπόν πάνω στα σκυλιά, γιατί από τη μία αυτά είναι αδύναμοι στόχοι και από την άλλη γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους», λέει στον «Α.Τ.» η ψυχολόγος-ψυχαναλύτρια, ιδρυτής της φιλοζωικής οργάνωσης «Psychanimal», κ. Ασημίνα Κουλουκούρη.
Όσον αφορά την βιαιότητα των βασανισμών η κ. Κουλουκούρη υποστηρίζει: «Είναι θέμα εξουσίας. Εκείνη την ώρα ο δράστης αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει, ανεξέλεγκτα, οτιδήποτε θέλει στο ζώο. Άλλωστε, όταν έχει κακοποιηθεί ο ίδιος με μεγάλη βιαιότητα, την ίδια ακριβώς ένταση θα βγάλει και απέναντι στα ζώα», και προσθέτει, «όταν η κοινωνία δεν διαπαιδαγωγεί αλλά ούτε τιμωρεί τον δράστη, τότε στην ουσία προωθεί η ίδια την κακοποίηση».
Τη δική της εξήγηση γι’ αυτά τα φαινόμενα που υποβαθμίζουν τη χώρα μας αλλά και όλους εμάς ως άτομα, δίνει στον «Α.Τ.» και η πρόεδρος της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης κ. Έμυ Παπαγιαννοπούλου: «Πιστεύω πως είναι η χαλάρωση των ηθών που παρατηρείται στην εποχή μας αλλά και η γενικότερη κατάπτωση της κοινωνίας που οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές απέναντι σε ακίνδυνα ζωάκια. Τη στιγμή που ο άλλος δεν σέβεται άλλα βασικότερα πράγματα όπως την οικογένεια, τη φύση, τον ίδιο του το συνάνθρωπο, πώς περιμένουμε να σεβαστεί τα ζώα;».
Νομοθεσία υπάρχει αλλά ουσιαστικά δεν τηρείται. Οι ζωοφιλικές οργανώσεις ζητούν να μετατραπεί η θανάτωση ζώου σε κακούργημα. Συγκεκριμένα, ο νόμος 3170/03 (περί ζώων συντροφιάς) προβλέπει για κακοποίηση ζώου, χρηματικό πρόστιμο ύψους έως και 1500 ευρώ αλλά και ποινή φυλάκισης. Ωστόσο, όπως μας εξηγεί η κ. Παπαγιαννοπούλου: «Εγώ προσωπικά κατέθεσα μήνυση για ένα περιστατικό αλλά οι αστυνομικοί δεν θέλανε να την γράψουν παρ’ όλο που τους έλεγα ότι αποτελεί ποινικό αδίκημα. Τελικά η μήνυση μπήκε στο αρχείο γιατί ο εισαγγελέας έκρινε ότι αυτή δεν πρόκειται να προχωρήσει λέγοντας μου αυτολεξεί: “τώρα με τα σκυλιά θα ασχολούμαστε;”».
Μέχρι λοιπόν η Πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς να προχωρήσουν στη λήψη δραστικών μέτρων για τον περιορισμό, αρχικά και την εξάλειψη στη συνέχεια των φαινομένων κακοποίησης αλλά και μέχρι εμείς οι ίδιοι να συνειδητοποιήσουμε ότι τα ζώα είναι -όπως και εμείς- ζωντανά πλάσματα με ψυχή και αισθήματα, τέτοια περιστατικά ντροπής θα συνεχίζουν καθημερινά να μας σοκάρουν και να μας γεννούν εύλογες απορίες για το ποιοι, τελικά, είναι τα ζώα…

ΟΞΥ... ΣΟΥΒΛΑ ΚΑΙ ΚΡΕΜΑΛΑ!

Συγκεντρώσαμε κάποια από τα δεκάδες περιστατικά βασανισμών σκύλων που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρονιά στη χώρα μας. Τα περισσότερα, μάλιστα, από αυτά είναι ιδιαίτερα σοκαριστικά.
* Οκτώβριος 2007: Θύελλα αντιδράσεων ανά τη χώρα προκαλεί βίντεο που δείχνει έναν 22χρονο Κύπριο φοιτητή στη Χίο, να βασανίζει με καυτό λάδι ένα αδέσποτο σκυλάκι.
* Ιούνιος 2008: Άγνωστοι σουβλίζουν σκύλο και στη συνέχεια τον κρεμάνε στην πλατεία σε χωριό, του Δήμου Φρε, στην Κρήτη.
* Ιούλιος 2008: Στον Πόρο, άγνωστοι περιέλουσαν με καυστικό οξύ ένα μικρό σκυλάκι, σε ολόκληρο το σώμα του. Το ζώο εντοπίστηκε σε ημιθανή κατάσταση.
* Νοέμβριος 2008: Νεκρός, φρικτά παραμορφωμένος, και δεμένος με σκοινί στα πόδια βρέθηκε σκύλος σε χωριό στα Χανιά. Σύμφωνα με τους κτηνίατρους που το εξέτασαν, το ζώο είχε συρθεί για πολλά χιλιόμετρα από αυτοκίνητο.

* Ιούνιος 2009: Πέντε σκυλιά βρίσκονται κρεμασμένα από μια ελιά, στη Σητεία. Ο τρόπος με τον οποίο ήταν κρεμασμένα (πατούσαν ελάχιστα στο έδαφος) υποδεικνύει πως υπέφεραν επί τουλάχιστον οκτώ ώρες μέχρι τον αναπόφευκτο θάνατό τους. Λίγες μέρες αργότερα, κοντά στον αρχαιολογικό χώρο των Μαλλίων, βρέθηκαν βασανισμένα σκυλιά, σε κατάσταση αποσύνθεσης, κρεμασμένα με σκοινί και καρφωμένα σε φράχτη.
* Ιούλιος 2009: Δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες παρακολουθούν άναυδοι έναν οδηγό αυτοκινήτου στην περιοχή Κάρυανη του νομού Καβάλας, να δένει από το πόδι στο αυτοκίνητό του έναν σκύλο και να τον σέρνει στο δρόμο, επιταχύνοντας όλο και περισσότερο! Όταν βεβαιώθηκε ότι αυτό δεν ζει, πέταξε το άσχημα παραμορφωμένο σώμα του στα σκουπίδια.
* Αύγουστος 2009: Πνιγμένος σκύλος βρέθηκε να επιπλέει κοντά στο φάρο του λιμανιού της Σητείας, έχοντας στο λαιμό του περασμένη θηλιά και μια πέτρα.
* Σεπτέμβριος 2009: Νεαρός στα Σφακιά Κρήτης κόβει με ψαλίδι τα αυτιά ενός «pit bull», χωρίς να παρέχει στο ζώο οποιαδήποτε μορφή νάρκωσης.
* Οκτώβριος 2009: Τοπική εφημερίδα της Κρήτης δημοσιεύει φωτογραφίες σκύλου που βρίσκεται κρεμασμένος σε αντηρίδα στύλου της ΔΕΗ στην περιοχή του Καρτερού Ηρακλείου.
* Νοέμβριος 2009: Κάτοικος της Βάρης, ανακαλύπτει νεκρό σκύλο μέσα σε εγκαταλελειμμένο κατάστημα της περιοχής. Κάποιοι τον είχαν κρεμάσει από το προηγούμενο βράδυ χρησιμοποιώντας σύρμα και έχοντας δημιουργήσει μια τόσο γερή θηλιά που μόνο με τανάλια μπόρεσαν να την αφαιρέσουν από το άτυχο ζώο.

ΣΩΤΗΡΙΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων με μια σειρά προτάσεων που έχει καταθέσει προς την πολιτεία επιδιώκει να βάλει ένα τέλος στην φρικτή εικόνα των κακοποιημένων και βασανισμένων σκύλων. Οι βασικότερες από αυτές:
1. Η τροποποίηση του Ν. 3170/03 (για τα ζώα συντροφιάς) και η αυστηρή εφαρμογή του.
2. Η αναπροσαρμογή των ποινών και των προστίμων και η μετατροπή της κακοποίησης και θανάτωσης ζώου σε κακούργημα.
3. Η προστασία και η φροντίδα των αδέσποτων σκύλων από τους δήμους και τις κοινότητες, σύμφωνα με τον νόμο και εφαρμογή κυρώσεων όταν δε συμμορφώνονται προς αυτόν.
4. Η δημιουργία Αστυνομίας Ζώων που θα ασχολείται με τις κακοποιήσεις ζώων, έτσι ώστε οι ένοχοι να έρχονται ενώπιον της δικαιοσύνης και να αποθαρρύνονται οι εν δυνάμει δράστες να προβαίνουν σε κακοποιήσεις και θανατώσεις.
5. Η απαγόρευση, με την επιβολή υψηλών προστίμων, της κακομεταχείρισης των σκύλων που χρησιμοποιούνται σαν «σκιάχτρα» από τους ιδιοκτήτες τους.

αναδημοσίευση απο: αδέσμευτος τύπος

Και τα ψάρια υποφέρουν

Τα ψάρια είναι συναρπαστικά ζώα

Παρόλο που μπορεί να φαντάζουν τελείως διαφορετικά από εμάς, τα ψάρια είναι πραγματικά επικοινωνιακά και ευαίσθητα ζώα. Ωστοσο, οι άνθρωποι, επειδή συχνα δεν διαθέτουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο εξοπλισμό για να το καταλάβουν, εύκολα παραβλέπουν την πολυπλοκότητα αυτών των θαλάσσιων ζώων.

Ο Κουστό κάποτε αποκάλεσε τους ωκεανούς τον "σιωπηλό κόσμο", και για χρόνια  πολλοί επιστήμονες συμφωνούσαν. Όταν όμως ένας ερευνητής από το εργαστήριο θαλάσσιας βιολογίας του Woods Hole πήγε για υποβρύχια κατάδυση με ένα τροποποιημένο μικρόφωνο, έμεινε έκπληκτος από τον ήχο. Για παράδειγμα, οι ροφοί "γαυγίζουν" όταν εντοπίσουν αρπαχτικά, ένα είδος ψαριού του γλυκού νερού παράγει στεναγμούς για να ζευγαρώσει ενώ το ψάρι hamlet παράγει ήχους κατά τον οργασμό.

Άλλα, όπως το ηλεκτροφόρο ψάρι της αφρικής και της νότιας Αμερικής, επικοινωνούν με τη μετάδοση ηλεκτρικών σημάτων.

Τα ψάρια έχουν τριχοειδή αισθητήρια όργανα στις πλάτες τους τα οποία αναγνωρίζουν δονήσεις και ηλεκτρικά πεδία, επίσης έχουν γευστικούς κάλυκες στο λαιμό τους καθώς και στα χείλη και στη μύτη τους. Χρησιμοποιούν τα στόματά τους με τον τρόπο που εμείς χρησιμοποιούμε τα δάχτυλά μας για να σηκώσουμε αντικείμενα και να τα αισθανθούμε-καθως και για να συλλέξουν τροφή ώστε να φτιάξουν την κατοικία τους και να φροντίσουν τα βρέφη τους (όταν διαισθάνονται κίνδυνο κάποια ψάρια ανοίγουν τα στόματά τους ώστε τα μικρά τους να κρυφτούν μέσα). Για την ακρίβεια, το στόμα του ψαριού έιναι τόσο ευαίσθητο σε ερεθίσματα, που κάθε πόνος που βιώνουν είναι εξαιρετικά έντονος.

Νιώθουν πόνο τα ψάρια;

Καθώς τα ψάρια δεν μπορούν πάντα να εκφράζουν τον πόνο με τρόπο που οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να αναγωρίσουν, η κοινή λογική (όπως και οι υδροβιολόγοι) μας λέει ότι τα ψάρια αισθάνονται πόνο. Τα ψάρια μπορεί να μην είναι χαριτωμένα σαν τα σκυλάκια και τα γατάκια, αλλά υποφέρουν, και βιώνουν τον πόνο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο

Τα ψάρια έχουν πολυσύνθετο νευρικό σύστημα και όλα τα αισθητήρια όργανα που είναι απαραίτητα για την αίσθηση του πόνου. Είναι κατά συνέπεια λογικό να συμπεράνουμε πως τα ψάρια αισθάνονται πόνο.
Μια τριετής έρευνα από ειδικούς επιστήμονες και εκπρόσωπους από οργανισμούς ψαρέματος και κυνηγιού (the Medway Report) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ψάρια, είναι ικανά να πονούν όπως άλλα σπονδυλωτά ζώα.

Είναι υγιεινά τα ψάρια;
 

Η Βόρεια Θαλασσα, από την οποία αλιεύεται το 40% των ψαριών , έχει μολυνθει σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι ψαράδες φορούν προστατευτικές μάσκες για να αποτρέψουν τα εξανθήματα και άλλες δερματικές παθήσεις που μπορεί να επιφέρει η επαφή με το νερό.

Μικρές ποσότητες ψαριών από νερά που δεν έχουν μολυνθεί ακόμα (αν υπάρχουν) πιθανώς να μην σας βλάψουν. Αλλά σε αυτό το σημείο υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να θυμάστε: πρώτον, έχει ξεκάθαρα εξακριβωθεί ότι τα ψάρια όντως υποφέρουν όταν πιάνονται∙ δεύτερον, το ψάρεμα έχει ήδη καταστρεπτική επίπτωση στο περιβάλλον (ο αριθμός των ψαριών που έχει απομείνει είναι χαμηλότερος από ποτέ)∙ και τρίτον, ό,τι θεωρείται ωφέλιμο από την κατανάλωση ψαριών μπορεί  εύκολα να ληφθεί από μια βίγκαν διατροφή. Η ηθική επιλογή είναι προφανής.

Κάποια ζητήματα αναφορικά με τη σφαγή των ψαριών

Τα αλιευτικά σκάφη της Μεγάλης Βρετανίας πιάνουν 500.000 τόνους ψάρια κάθε χρόνο και δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ρυθμίσεις που ελέγχουν τη σφαγή τους.
Πεθαίνουν από σοκ, ασφυξία, συνθλίβονται από το βάρος της ψαριάς και παγώνουν στον στρωμένο πάγο. Πολλά, όπως ο μπακαλιάρος, το σαλάχι και η γλώσσα μπορεί να είναι ακόμα ζωντανά όταν τα βγάζουν στην ξηρά και τα ξεντερίζουν. Τα χέλια σκοτώνονται με το να θάβονται στο αλάτι (παίρνει 2 ώρες) ή τεμαχίζονται και βράζονται.

Τα εκτρεφόμενα ψάρια, όπως ο σολομός και η πέστροφα, αιμορραγούν μέχρι θανάτου με ή χωρίς αναισθητικό. Τις πέστροφες όπως είναι πεινασμένες 3-6 μέρες τις παίρνουν από το νερό και τις πακετάρουν σε πάγο προκειμένου να τις μεταφέρουν στις αγορές.Υποφέρουν για 14 λεπτά μεχρι να πεθάνουν.

Τα ψάρια υποφέρουν εξαιρετικά με το να καρφώνονται, να πετιούνται, να συνθλίβονται ή να ακρωτηριάζονται, και συχνά αφήνονται να πεθάνουν αργά και βασανιστικά απο ασφυξία.

πηγή: nofishing.net

Η κτηνοτροφία του μέλλοντος; Δημιουργήθηκε το πρώτο κρέας εργαστηρίου.

Ακούγεται σαν ιδέα τρελού επιστήμονα, αλλά ορισμένοι ερευνητές ανά τον κόσμο προσπαθούν να δημιουργήσουν κομματάκια κρέας στο εργαστήριο, χωρίς την ανάγκη εκτροφής και σφαγής ενός ζώου. Ολλανδοί επιστήμονες ήδη κατάφεραν να παράγουν το πρώτο εργαστηριακό χοιρινό και τώρα θέλουν να το βελτιώσουν, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα οι καταναλωτές θα θέλουν να το φάνε. Η όλη προσπάθεια στηρίζεται από την ολλανδική κυβέρνηση και από μια εταιρία που παράγει σάλτσες και έρχεται μετά από τη δημιουργία τεχνητού κρέατος ψαριού από μυϊκά κύτταρα ψαριού.

Προς το παρόν, κανείς δεν έχει γευθεί εργαστηριακό κρέας, αλλά οι ερευνητές ευελπιστούν ότι το τεχνητό κρέας θα μπορεί να διατεθεί προς πώληση στην αγορά σε περίπου μια πενταετία από σήμερα. Διάφορες οργανώσεις φυτοφάγων και προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων δήλωσαν την ικανοποίησή τους για την εξέλιξη, δηλώνοντας ότι δεν έχουν «καμία ηθική αντίρρηση», εφόσον το κρέας δεν προέρχεται από νεκρό ζώο και τόνισαν ότι πρέπει να διασφαλιστεί ότι το κρέας όντως δεν προέρχεται από ζώο που προηγουμένως είχε σφαγιαστεί.

Ο τελικός στόχος των ερευνητών είναι να παραχθούν μπριζόλες ή χάμπουργκερ εργαστηρίου, μια εξέλιξη που, όπως υποστηρίζουν, θα απαλλάξει την ανθρωπότητα από το πολλαπλό βάρος της εκτεταμένης κτηνοτροφίας και της βιομηχανικής εκτροφής ζώων (με συνέπειες για το περιβάλλον, την ευημερία των ζώων, την υγεία των ανθρώπων κ.α.), ενώ παράλληλα ευελπιστούν ότι το εργαστηριακό κρέας θα βοηθήσει στη διατροφή των πεινασμένων του πλανήτη.

Όμως τα απίθανα αυτά σχέδια ανοίγουν νέες απρόσμενες δυνατότητες, που κάποτε θεωρούνταν ότι ανήκαν καθαρά στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας, ενώ φυσικά εγείρονται άλλα τεράστια ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο στο μέλλον μπορεί να ανακύψουν άλλα πολύ σοβαρότερα προβλήματα, από αυτά που υποτίθεται ότι οι σημερινές έρευνες για το τεχνητό κρέας προσδοκούν να επιλύσουν.

Τα τελευταία χρόνια οι βιοτεχνολόγοι έχουν καταφέρει να αναδημιουργήσουν στα εργαστήρια νεύρα, καρδιά και άλλους οργανικούς ιστούς. Το τελευταίο επίτευγμα ήταν η ανασύσταση πέους λαγού από βλαστοκύτταρα. Αν και κατ' αρχήν αυτές οι έρευνες έχουν ιατρικούς σκοπούς, ο βιοτεχνολόγος Μαρκ Ποστ και οι συνεργάτες του στο πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ στην Ολλανδία, σύμφωνα με το Live Science και τις βρετανικές «Telegraph» και «Sunday Times», υποστηρίζουν ότι μια παρόμοια τεχνολογία μπορεί να αξιοποιηθεί για τη δημιουργία εργαστηριακού κρέατος.

Όπως αναφέρουν, αυτό πρέπει να επιδιωχθεί προκειμένου λιγότερα ζώα να υποφέρουν κατά την εκτροφή και σφαγή τους, να μειωθούν δραστικά οι επικίνδυνες και για τον άνθρωπο ζωονόσοι (π.χ. ασθένεια τρελών αγελάδων, γρίπη χοίρων κ.α.), να απελευθερωθούν για γεωργική καλλιέργεια πολύτιμες εκτάσεις γης που σήμερα καταλαμβάνονται από την κτηνοτροφία (σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, η κτηνοτροφία δεσμεύει το 70% όλης της γεωργικής γης ή το 30% της συνολικής χερσαίας επιφάνειας του πλανήτη μας), καθώς επίσης να μειωθούν οι επιπτώσεις στο περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή (τα ζώα εκλύουν το 18% των συνολικών «αερίων του θερμοκηπίου», περισσότερα από όλα μαζί τα αυτοκίνητα της Γης).

Η πιο πολλά υποσχόμενη τεχνική για την παραγωγή εργαστηριακού κρέατος είναι μέσω βλαστοκυττάρων, που έχουν ληφθεί είτε από έμβρυα ζώων, είτε από άλλα δορυφορικά κύτταρα (τα βλαστοκύτταρα, όπως και στον άνθρωπο, μπορούν να μεταμορφωθούν σε άλλα είδη κυττάρων και έτσι να αναδημιουργήσουν έναν ιστό). Τα πολυδύναμα βλαστοκύτταρα συνήθως τοποθετούνται σε τρισδιάστατους βιοδιασπώμενους συνθετικούς σκελετούς και στη συνέχεια κάνουν τα «μαγικά» τους, αναδημιουργώντας π.χ. ένα μυ ζώου.

Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει μόνο πολύ μικρά κομμάτια σκελετικού χοιρινού μυ (από μπούτι), σε μέγεθος περίπου μισού νυχιού. Ακόμα όμως και αυτά τα μικρά κομμάτια κρέας θα μπορούσαν ήδη να τοποθετηθούν σε σάλτσες ή πίτσες, όπως ανέφεραν ο Ποστ και οι συνεργάτες του σε εργασία τους στο περιοδικό «Trends in Food Science & Technology» (Τάσεις στην Επιστήμη και Τεχνολογία των Τροφίμων).

Οι ερευνητές εξήγαγαν κύτταρα από το μυ ενός ζωντανού χοίρου, τα οποία στη συνέχεια πολλαπλασίασαν και τελικά αναδημιούργησαν στο εργαστήριο νέο μυϊκό χοιρινό ιστό. Η αναδημιουργία όμως μιας τεχνητής μπριζόλας θα απαιτούσε μια πολύ μεγαλύτερης κλίμακας εργαστηριακή παραγωγή, που προς το παρόν δεν είναι εφικτή. Ένα βασικό εμπόδιο που πρέπει να υπερπηδηθεί, είναι να βρεθεί ένας τρόπος για φυσική «άσκηση» του τεχνητού μυ.

Οι εκτιμήσεις είναι ότι αν ποτέ καταστεί εφικτή η εργαστηριακή παραγωγή κρέατος σε μεγάλα μεγέθη και ποσότητες, οι επιστήμονες θα επιλέξουν κατ' αρχήν να δημιουργήσουν κρέας από μοσχάρι, χοιρινό, κοτόπουλο και ψάρι. Φυσικά, ένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας (και όχι μόνο) θα μπορούσε να φανταστεί πολύ πιο σκοτεινές προοπτικές.

Οι Ολλανδοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν οι φόβοι και οι αντιρρήσεις των καταναλωτών για την αγορά εργαστηριακού κρέατος. Αν, για παράδειγμα, όπως είπαν, στο μέλλον τα προϊόντα του φυσικού κρέατος, με βάση μια νέα νομοθεσία, φέρουν πάνω τους την ετικέτα προειδοποίησης «Προσοχή, έχουν σκοτωθεί ζώα γι' αυτό το προϊόν», σταδιακά η νοοτροπία του κοινού θα άλλαζε υπέρ του εργαστηριακού κρέατος. Παραδέχτηκαν πάντως ότι θα χρειαστεί πολύς ακόμα χρόνος μέχρι να παραχθεί ένα προϊόν εργαστηριακού κρέατος που να είναι ανταγωνιστικό με το σημερινό φυσικό κρέας.

αναδημοσίευση από www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

"Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου", λένε (και) τα γουρούνια

Ένα ακόμα είδος ζώων, οι χοίροι, αποδεικνύεται ότι έχουν αρκετή νοημοσύνη για να καταλάβουν τη σημασία της αντανάκλασής τους στον καθρέφτη, σύμφωνα με μια νέα βρετανική έρευνα. Έτσι, έρχονται να προστεθούν στην μικρή ελίτ των ζώων που, όπως έχουν δείξει τα πειράματα, ξεχωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, μαζί με τους ελέφαντες, τα δελφίνια, το πουλί "μάγκπι", τους γκρι παπαγάλους και μερικούς πίθηκους.

Το νέο πείραμα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ υπό τον Ντόναλντ Μπρουμ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Animal Behavior (Συμπεριφορά Ζώων). Οκτώ οικόσιτοι χοίροι, ανά ζευγάρια, τοποθετήθηκαν επί πέντε ώρες σε ένα μαντρί που διέθετε καθρέφτη. Στην αρχή, τα γουρούνια μελέτησαν το είδωλό τους και τις κινήσεις τους στον καθρέφτη, μερικά γρύλισαν στην καθρεφτισμένη εικόνα τους και ένα της επιτέθηκε με τόση δύναμη που κόντεψε να σπάσει τον καθρέφτη.

Αρχικά, τα γουρούνια πέρασαν το είδωλό τους για άλλο γουρούνι, ένα κλασικό λάθος που κάνουν τα περισσότερα είδη ζώων, τα οποία συνήθως αδυνατούν να ξεπεράσουν αυτό το στάδιο και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι στον καθρέφτη δεν αντικατοπτρίζεται παρά ο εαυτός τους. Τα πιο πολλά ζώα δεν έχουν αυτή την ικανότητα κατανόησης και νομίζουν ότι βλέπουν ένα άλλο ζώο στον καθρέφτη.

Όμως γρήγορα τα γουρούνια πέρασαν το "τεστ", δείχνοντας την ανώτερη νοημοσύνη τους. Έμαθαν να αξιολογούν σωστά την κατάσταση και τις ιδιότητες αντανάκλασης ενός καθρέφτη και έτσι να καταλαβαίνουν τη σχέση ανάμεσα στις κινήσεις τους και στο καθρέφτισμά τους.

Σε επόμενο στάδιο, οι ερευνητές έβαλαν στο μαντρί ένα πιάτο φαγητό που ήταν κρυμμένο από την οπτική γωνία των γουρουνιών, το οποίο όμως φαινόταν μέσα από την αντανάκλασή του στον καθρέφτη. Μέσα σε λιγότερα από 25 δευτερόλεπτα, τα επτά γουρούνια απομακρύνθηκαν από τον καθρέφτη και πήγαν στο φαγητό που δεν έβλεπαν, έχοντας καταλάβει πού βρίσκεται, χάρη στον καθρέφτη. Οι επιστήμονες είχαν μάλιστα φροντίσει να έχουν βάλει έναν ανεμιστήρα, ώστε να διασκορπίζει τη μυρωδιά του φαγητού και να μην είναι αυτή που θα κατευθύνει τα γουρούνια προς το φαγητό.

Σύμφωνα με το Μπρουμ, οι χοίροι έχουν επίγνωση μιας κατάστασης και της θέσης τους σε αυτήν. Για να βρουν το κρυμμένο φαγητό, έπρεπε να θυμηθούν τι είχαν δει στον καθρέφτη και να συσχετίσουν την αντανάκλαση και τις κινήσεις τους. Αυτές οι ικανότητες αποτελούν ενδείξεις για την ύπαρξη "ενός βαθμού αυτό-επίγνωσης", σύμφωνα με τον ερευνητή, ο οποίος εξέφρασε την ελπίδα ότι η ανακάλυψη αυτή θα οδηγήσει σε καλύτερη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί τους (και ίσως σε κάθαρση της γλώσσας από υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς του τύπου "φέρνεσαι σαν γουρούνι"!).

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ισχύει πάντα το "(παν) μέτρον άριστον";

Αναδημοσίευση κειμένου της Έλσας από το Φόρουμ Χορτοφαγίας (www.vegan.gr)
Ευχαριστούμε τη Δεινομάχη για το αρχικό λινκ.

Ένα επιχείρημα που ακούμε συχνά, όταν πιάνουμε κουβέντα για την βίγκαν στάση ζωής, και ειδικά όταν πρόκειται για τη διατροφή, είναι το περίφημο «όλα με μέτρο». Οι συνομιλητές μας θεωρούν ότι η άποψή μας είναι ακραία γιατί «όλα χρειάζονται στον άνθρωπο» φτάνει να μην κάνει καταχρήσεις.
Μερικοί μάλιστα επικαλούνται και αρχαία ρητά του τύπου «(παν)μέτρον άριστον» για να δώσουν περισσότερο κύρος στην άποψή τους.

Είναι όμως αυτό ένα επιχείρημα που μπορεί να σταθεί;

Διάβασα πρόσφατα ένα σχετικό κείμενο που πολύ μου άρεσε, (με πολύ ιδιαίτερο ύφος που δεν θα μπορούσα να μεταφέρω σε κατά λέξη μετάφραση), όπου με πολύ γλαφυρό τρόπο διατυπώνονται αφοπλιστικά αντεπιχειρήματα που θα προσπαθήσω να μεταφέρω κάπως πιο ελεύθερα παρακάτω.

Αν όλα λοιπόν χρειάζονται, αλλά «με μέτρο», θα μπορούσε κανείς να πει ότι και τα παρακάτω είναι αποδεκτά:

• Βιασμός με μέτρο.
• Γενοκτονία με μέτρο.
• Σκλαβιά με μέτρο.
• Σφαγή με μέτρο.
• Τρομοκρατία με μέτρο.
• Αδικία με μέτρο.
• Ηρωίνη με μέτρο.
• Κακοποίηση παιδιών με μέτρο.
• Ενδοοικογενειακή βία με μέτρο.

Βλέπετε που οδηγεί αυτή η λογική; Όσοι επικαλούνται το επιχείρημα αυτό, εννοώντας ότι λίγο από κάτι -ακόμα κι αν κάτι είναι κακό ή βλαβερό- δεν θα σε βλάψει, ξεχνούν ή δεν θέλουν να σκέφτονται, ότι μπορεί κάλλιστα να βλάψει ή να σκοτώσει κάποιον άλλον.
Όπως, ας πούμε, στην περίπτωση των αλλαντικών. Μπορεί διατροφικά να μην είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά ένα λουκανικάκι πότε-πότε, δεν πρόκειται να σε σκοτώσει, όπως δεν θα σε βλάψει λίγο τυράκι ή ένα αυγουλάκι πού και πού. Σωστά;
Ναι, αλλά… Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι όλα τα αισθανόμενα πλάσματα που εμπλέκονται στην παραγωγή των παραπάνω τροφίμων, υποφέρουν, βασανίζονται, και τελικά χάνουν την ζωή τους σε αυτή τη διαδικασία, ανεξάρτητα από την ποσότητα που θα καταναλώσει κάποιος. Όταν λοιπόν λέμε «τα πάντα, αλλά με μέτρο» να ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Το κείμενο τελειώνει επισημαίνοντας ότι τα αντεπιχειρήματα αυτά μπορεί να είναι πολύ εύστοχα, θέλουν όμως πολύ προσοχή στο πώς θα χρησιμοποιηθούν γιατί πολύ εύκολα μπορεί να εκληφθούν σαν δείγμα επικριτικότητας και αδιαλλαξίας από μέρους μας και να απωθήσουν τον συνομιλητή μας αντί να τον πείσουν…

Αναδημοσίευση από: Ανθρωποι-Ζωα-Περιβαλλον: Ειμαστε ΕΝΑ

Απειλές, αισθητική και ηθική αξία των ζώων

1) Τρόποι καταστροφής των ζώων :
Με δεδομένους τους σημερινούς τρομακτικούς ρυθμούς εξαφάνισης των ζώων -και ελλείψει επιστημονικού δυναμικού και χρόνου- πολλά ζώα θα χαθούν (ή έχουν ήδη χαθεί) πριν προλάβουμε καν να τα ανακαλύψουμε. Μπροστά στον κίνδυνο εξαφάνισης σπάνιων ειδών και το σπάσιμο της αλυσίδας της βιολογικής ποικιλότητας από τον ίδιο τον άνθρωπο (είναι το μόνο είδος του ζωικού βασιλείου που σκοτώνει για χόμπι και όχι για την επιβίωση του), θεσπίσθηκε το 1978 η Διεθνής διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων, σε ένδειξη μάλλον μεταμέλειας και συγχώρησης για την βάρβαρη επέμβαση του ανθρώπου με διάφορους τρόπους στην διατήρηση βιποικιλότητας των ζώων.
Οι άμεσες επεμβάσεις και απειλές του ζωικού Βασιλείου είναι : κυνήγι -αλιεία-συλλογή σύλληψη και εμπόριο, πυρκαγιές δασών, αλλοιώσεις και καταστροφές των βιοτόπων, ρύπανση, εισαγωγή ξένων ειδών, ενόχληση κατά την περίοδο αναπαραγωγής κ.λ.π. Στην Κρήτη αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας δεν είναι δύσκολο να γευθεί κανείς απαγορευμένα είδη όπως τον κρητικό αίγαγρο ή το αγριόγιδο, που τα κυνηγούν ακόμη και σε εθνικούς δρυμούς ή και ζώα εκτός κυνηγετικής περιόδου, όπως λαγούς και πέρδικες. Κάποτε η Κρήτη έσφυζε απο την ζωή των ζώων αυτών, σήμερα έχουν σχεδόν εξαφανισθεί.
Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία ανακοίνωσε το 1993 ότι οι πληθυσμοί πολλών ειδών είχαν μειωθεί σημαντικά.Το μπεκατσίνι κατά τόπους παρουσίαζε μείωση 80% η πρασινοκέφαλη πάπια 50%, η χουλιαρόπαπια 33% και η φαλαρίδα 52%. Με το σκεπτικό τέτοιων μειώσεων αλλά και καταστροφής βιοτόπων η Ζωοφιλική Οικολογική Ένωση Ελλάδας προσέφυγε στο ΣτΕ για την απαγόρευση του κυνηγιού. Στις 19 Αυγούστου 1993, το ΣτΕ απεφάσισε την αναστολή του κυνηγιού μέχρι να εκδικασθεί η υπόθεση. Όμως λίγο αργότερα το Υπουργείο Γεωργίας το επέτρεψε. Τριακόσιες εβδομήντα χιλιάδες ψήφοι σε προεκλογική περίοδο είναι πολλοί για να αγνοηθούν. Αυτή η ανεπίτρεπτη διαδικασία ακολουθείται κάθε χρόνο, το ΣτΕ απαγορεύει το κυνήγι και το Υπουργείο μετά απο λίγο για άγρα ψήφων το επιτρέπει.
Τόσο το κυνήγι όσο και η αλιεία γίνονται συχνά ανορθόδοξα. Κυνηγούν μέσα σε εθνικούς δρυμούς, τις νύχτες χρησιμοποιούν προβολείς, ενώ άλλοι βάζουν δηλητηριασμένα δολώματα για τα ζώα εκείνα που παράλογα έχουν χαρακτηρισθεί επιβλαβή, με αποτέλεσμα σε πολύ μεγάλη ακτίνα απο το δηλητηριασμένο δόλωμα να εξαφανίζονται και τα βλαβερά και τα ωφέλιμα.
Η ανορθόδοξη αλιεία γίνεται με δυναμίτιδα, χλωρίνη και ασβέστη. Η έντονη αλιεία έχει ελαττώσει τους πληθυσμούς των θαλάσσιων ειδών. Ο συνδυασμός υπεραλίευσης, καταστροφής και ρύπανσης των υγροβιότοπων οδηγούν ένα πληθυσμό.
Με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση. Τα δελφίνια οι φάλαινες, οι φώκιες και άλλα θηλαστικά της θάλασσας, έχουν μετατρέψει πολλές φορές το απέραντο γαλάζιο σε απέραντο πεδίο αίματος απο τα συμπαθή αυτά ζώα.
Πολλοί σήμερα μιλούν για ελεγχόμενο κυνήγι και μάλιστα ισχυρίζονται ότι αυτό κάνει καλό στη φύση, με κάποια λογική που αναμιγνύει την προστασία των ζώων που υποτίθεται ότι προκύπτει απο τους κυνηγούς και την αγάπη της φύσης που τους διέπει. Η αλήθεια είναι αντίθετη. Το να λέμε ότι το ελεγχόμενο κυνήγι κάνει καλό στη φύση είναι ισοδύναμο με το ότι το ελεγχόμενο κάπνισμα κάνει καλό στην υγεία. Ότι ισχύει για τις παράνομες διαδικασίες στο κυνήγι και την αλιεία ισχύει και για τους άλλους προαναφερθέντες παράγοντες καταστροφής των ζώων.
2) Αισθητική αξία των ζώων :
Είναι γεγονός ότι η αισθητική αξία των ζώων έχει δημιουργήσει μια σχέση αρμονίας του ανθρώπου με την φύση. Είναι αδύνατο να απορρίψει κανείς την αισθητική αξία αυτών των πλασμάτων, όπως δεν απορρίπτει την αισθητική αξία της πολιτιστικής του κληρονομιάς. Εκτιμώντας την τέχνη και τον πολιτισμό και ταυτόχρονα την αξία της φύσης , πιστεύω ότι τα πάντα ωχριούν μπροστά εμπρός στην τέχνη της τελευταίας, με την έννοια ότι χωρίς Παρθενώνα, τον Μιχαήλ Άγγελο ή τον Μότσαρτ θα μπορούσαμε να ζήσουμε, ενώ η ζωή φαντάζει αδιανόητη χωρίς πουλιά, πεταλούδες, ζαρκάδια, κατοικίδια, άγρια και ήμερα ζώα.
Υπάρχουν 15.000 είδη πεταλούδων με φτερά διαφανή ή ιριδίζοντα με όλες τις αποχρώσεις, οι οποίες λόγω της εκπληκτικής τους ομορφιάς συλλέγονται από ιδιώτες και αυτός είναι ένας λόγος εξαφάνισης ορισμένων σπανίων ειδών. Το ίδιο συμβαίνει με πολλά είδη πουλιών, όπου η φύση αυτοσχεδιάζει με χρώματα και μουσική.
Όλοι μας, όταν κουραστούνε από την καθημερινότητα, χρειαζόμαστε κάποια αλλαγή. Και βρίσκουμε τη γαλήνη κοντά στα πλάσματα της φύσης. Υπάρχει τουρισμός που στηρίζεται στην επιστημονική παρατήρηση, καταγραφή και ομορφιά των ζώων. Στο Ηράκλειο στον Αποσελέμη, δίπλα στο ξενοδοχείο Greta Sun, η Αγγλική Βασιλική Ορνιθολογική εταιρεία έστελνε για ένα μεγάλο διάστημα επιστήμονες, οι οποίοι με ειδικό εξοπλισμό παρακολουθούσαν αποδημητικά πουλιά που ερχόταν από την Αφρική για να ξεκουραστούν. Όμως τα μπαζώματα στον Υγροβιότοπο του Αποσελέμη, εξαφάνισαν και τα όμορφα πουλιά, και τους τουρίστες και στέρησαν από τις επόμενες γενιές τη δυνατότητα να παρατηρήσουν τα σπάνια αυτά πουλιά.
3) Η ηθική αξία των ζώων :
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του ζητήματος, η ηθική. Τα ζώα έχουν δικαίωμα στη ζωή όπως και εμείς. Πολλοί από εμάς κάνουμε ελιγμούς με τα αυτοκίνητα για να αποφύγουμε ένα σκυλί, μια γάτα και αν δεν το καταφέρουμε διακατεχόμαστε από θλίψη για το ατύχημα. Και όμως τέτοιου είδους περιστατικά είναι μικρές λεπτομέρειες εμπρός στα βασανιστήρια τα οποία υπομένουν χάρη σ' εμάς κάποια ζώα. Οι φάλαινες, διάτρητες από τα καμάκια των φαλαινοθηρικών, τινάσσονται βγάζοντας τις απόκοσμες κραυγές τους, γεμίζοντας το νερό με πυκνά κύματα αίματος - τεράστια ζώα στην τελευταία τους στιγμή γεμάτη αγωνία και τρόμο. Είναι το μέγεθος των φαλαινών και η ευφυΐα τους που κάνει το θάνατό τους να μοιάζει με δολοφονία ανθρώπων ή κάτι περισσότερο. Μια μπλε φάλαινα, το μεγαλύτερο ζώο που έζησε στη Γη, ζυγίζει 150 τόνους, η καρδιά της μισό τόνο και ο εγκέφαλός της 6 κιλά. Το σώμα της τροφοδοτείται από 7.000 λίτρα αίματος.
Φώκιες συλλαμβάνονται από Ιάπωνες ψαράδες καθώς εμπλέκονται στα δίκτυα : τις κρεμούν από την ουρά και εν συνεχεία τους καρφώνουν καμάκια στο κεφάλι, γιατί είχαν την ατυχία να μπερδευτούν στα δίκτυα τους. Τα δελφίνια περικυκλώνονται από δίκτυα και μετά δέχονται τα τυφλά χτυπήματα των ψαράδων μέχρις ότου τίποτα δεν διακρίνεται από τα κατακόκκινα νερά όπου, αναπηδούν, τινάσσονται και τρέμουν λίγο πριν τον θάνατο γκρίζες ράχες και πτερύγια, σαν να θέλουν κάπου να πιαστούν. Κάποια από τα ζώα αυτά δολοφονούνται για τροφή, κάποια για να μην παρενοχλούν τα δίχτυα.
Για όσους ανθρώπους η ηθική είναι ο άγραφος νόμος του Θεού, τότε το δικαίωμα ζωής των άλλων ζώων είναι απόρροια του ότι δεν πρέπει να καταστρέφονται τα δημιουργήματά του. Για όσους η ηθική είναι ένα σύνολο κανόνων που κάνουν τη ζωή τους καλύτερα, τότε το δικαίωμα ζωής των άλλων ζώων είναι απόρροια του κανόνα που λέει ότι χωρίς τα άλλα είδη δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Η ηθική μπορεί να μεταφραστεί απλά σε κίνηση αποτροπής της απόρριψης σωσίβιων λέμβων στη θάλασσα. Αντί να καταστρέφουμε τη μαγεία της ζωής, μπορούμε να την παρατηρήσουμε και να διδασκόμαστε. Αντί να σκοτώνουμε ένα αηδόνι , μπορούμε να το σπουδάσουμε, ν' ακούσουμε την ποίηση και τη μουσική του. Αντί να βάφουμε τον κόσμο στο αίμα των φαλαινών, των δελφινιών, των ρινόκερων, των ελεφάντων, μπορούμε να μάθουμε κάτι για την προϊστορία αυτού του ιδιόμορφου, άγνωστου κόσμου.
Και ας μην ξεχνάμε ότι τα ζώα είναι για μας, φίλοι, φορείς αισθητικής απόλαυσης, παρέας, και ότι όλα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Μανόλης Βουτυράκης
Φυσικός Περιβ/γος
ΠΡΟΕΔΡΟΣ Σ.Π.Α.Π.Ε.Κ.Ε.Ε.Κ.


αναδημοσίευση από  ecocrete.gr