Την Δευτέρα 4/10 το Αττικό Ζωολογικό επέτρεψε την ελεύθερη είσοδο στους χώρους του, καλώντας τους επισκέπτες να γιορτάσουν μαζί με τα ζώα την ημέρα της παγκόσμιας «γιορτής» τους. Ας παραβλέψουμε αν οι εορταζόμενοι θα ήθελαν ως δώρο να περάσουν την μέρα τους με 6.000 επισκέπτες που σε πολλές περιπτώσεις τα ενοχλούν, τα πειράζουν και τους ρίχνουν ακατάλληλες τροφές που προορίζονται για τα δικά μας στομάχια κι ότι ίσως να προτιμούσαν ένα ρεπό τελικά και ας εστιάσουμε στην εκπαιδευτική αξία μιας τέτοιας επίσκεψης αλλά και την προσφορά αυτού του είδους των επιχειρήσεων γενικότερα.
Θεωρητικά η εικόνα ενός φυλακισμένου πλάσματος θα έπρεπε να προκαλεί στους πάντες από θλίψη έως απέχθεια, όμως υπάρχουν δύο βασικά επιχειρήματα για την διατήρηση λειτουργίας των ζωολογικών πάρκων, πέρα φυσικά από το κέρδος για αυτούς που τα εκμεταλλεύονται. Η προστασία απειλουμένων ειδών, παρόλο που συνήθως ένα μικρό ποσοστό των φιλοξενούμενων ζώων αληθινά κινδυνεύουν με εξαφάνιση και η εκπαιδευτική τους προσφορά ως προς την δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης στους επισκέπτες τους. Εκπαιδευτική αξία που φαίνεται να αναγνωρίζεται τόσο από το δικό μας εκπαιδευτικό μας σύστημα, με ένα μεγάλο μέρος των επισκεπτών του συγκεκριμένου πάρκου να προέρχονται από την διοργάνωση σχολικών εκδρομών, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο αφού οι ζωολογικοί κήποι, όπου υπάρχουν, αποτελούν πρώτης προτεραιότητας «αξιοθέατα» στους αντίστοιχους ταξιδιωτικούς οδηγούς.
Όμως ακόμα κι αν παραγνωρίσει κανείς το γεγονός ότι η αναπαραγωγή ορισμένων ειδών, με στόχο την μη εξάλειψή τους, θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιο καταφύγιο άγριας ζωής όπως και ότι τα πραγματικά απειλούμενα με εξάλειψη ζώα, είναι ελάχιστα σε σχέση με το σύνολο όσων φιλοξενούνται σε ζωολογικούς κήπους, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει την σκέψη ότι αυτή η μορφή «προστασίας» και έκθεσης των ζώων οδηγεί, ακόμα και ασυνείδητα από μέρους των επισκεπτών, στην παγίωση μιας νοοτροπίας που δεν διακατέχεται από κανενός είδους περιβαλλοντική συνείδηση. Εφόσον τα απειλούμενα είδη είναι ασφαλή, όπως είναι και τα εκθέματα στα μουσεία, δεν είναι απαραίτητο να προστατευθεί το φυσικό τους περιβάλλον. Γιατί θα πρέπει να βρούμε τους πόρους να προστατέψουμε δάση και θάλασσες όταν μπορούμε να επισκεφτούμε τους κατοίκους τους κάθε σαββατοκύριακο δίπλα μας; Ο λόγος που πρέπει να το κάνουμε είναι απλός και δεν είναι μόνο το ότι εξαρτόμαστε από την διατήρηση τους. Ο αγώνας για την επιβίωση δημιουργεί όλα τα χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε στα ζώα. Ένας χαμαιλέοντας περιορισμένος, ασφαλής, σε ένα τσιμεντένιο κλουβί δεν θα είχε λόγο να αλλάζει το χρώμα του, μιμούμενος το περιβάλλον του θα γινόταν σταδιακά γκρι. Το άγριο γαϊδούρι της Σομαλίας μπορεί να σώθηκε από την εξαφάνιση αλλά πως δικαιολογεί το όνομα και τον τρόπο ζωής του πια, όταν δεν είναι άγριο στην Σομαλία;
Το γεγονός και μόνο της αιχμαλωσίας, είναι αρκετό για να δημιουργήσει ενστάσεις για την πραγματική εκπαιδευτική αξία της επίσκεψης σ΄έναν τέτοιο χώρο. Έρευναi που έγινε σε Ζωολογικό Κήπο στην Νέα Υόρκη έδειξε ότι οι ενήλικοι επισκέπτες καθώς κινούνται ανάμεσα στα κλουβιά στέκονται να παρατηρήσουν κυρίως τα ζώα που είτε παρακαλούν για τροφή, είτε τρέφονται, ή κάνουν περίεργους ήχους. Οι ποιο συχνές εκφράσεις μάλιστα για να περιγράψουν ένα ζώο είναι οι εξής: 'cute', 'funny-looking', 'lazy', 'dirty', 'weird' and 'strange'. Ποια παραπάνω «γνώση» άραγε κερδίζει ο επισκέπτης που δεν του παρέχεται από ένα καλό ντοκιμαντέρ; Μπορεί να αποκτά ευκολότερα, μέσω της ζωντανής επαφής, κάποια από τα χαρακτηριστικά τους όμως ταυτόχρονα οι τίγρεις και τα λιοντάρια μετατρέπονται στο μυαλό του σε χαριτωμένα γατάκια ευτυχισμένα στα 30τ.μ. που τους αναλογούν. Πολλά παιδιά μάλιστα θέλουν να τα χαϊδέψουν. Ο επισκέπτης κερδίζει φυσικά την εμπειρία της άμεσης επαφής με τα ζώα αλλά και πάλι η θέση ισχύος από όπου την αποκτά την διαστρεβλώνει την ουσία της. Άλλωστε πόσο μακριά και εις βάρος πόσων ακόμα, θα φτάσουμε για μια εμπειρία; Αξίζει να φυλακίσουμε ένα δελφίνι που είναι συνηθισμένο να κάνει χιλιόμετρα στην ανοιχτή θάλασσα ώστε να το δούμε από κοντά; Κι αν τελικά οι ζωολογικοί κήποι δεν συμβάλουν ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, γιατί την προβάλλουν με κάθε ευκαιρία;
Ίσως η απάντηση κρύβεται σε μια πιο πρόσφατη στατιστική μελέτη iiπου έγινε για λογαριασμό της ένωσης ζωολογικών κήπων της Αμερικής (A.Z.A), η οποία χαιρετίστηκε από τους ίδιους σαν την πρώτη απόδειξη που τόσο καιρό έψαχναν, ότι οι επισκέψεις σε ζωολογικούς κήπους βελτιώνουν μακροπρόθεσμα την συμπεριφορά των επισκεπτών προς τα ζώα. Ο τρόπος που διεξήχθη όμως έχει κριθεί αναξιόπιστος από επιστημονική ομάδα που την μελέτησεiii καταλήγοντας ότι η έρευνα η οποία φιγούραρε στα περισσότερα site μελών της A.Z.A περιέχει 6 τουλάχιστον σοβαρά λάθη στην μεθοδολογία της και τον τρόπο διεξαγωγής της τα οποία και καταρρίπτουν τα συμπεράσματα της. Η προσπάθεια των ζωολογικών κήπων να ταυτίσουν την ύπαρξη τους με την εκπαίδευση φτάνοντας μέχρι το σημείο να δημιουργούν καινούργιες λέξεις όπως ο όρος edutainment,(από τις λέξεις education + entertainment) τον οποίο ανακαλύπτουμε στην σελίδα που αποδίδει τον σκοπό του Αττικού πάρκου, προφανώς συμβαίνει διότι τα ζωολογικά πάρκα είναι, στην πλειοψηφία τους, ιδιωτικές επιχειρήσεις και σκοπός τους ήταν και θα είναι το κέρδος. Παλιότερα δεν ήταν υποχρεωμένα να προβάλλουν τον περιβαλλοντικό τους χαρακτήρα. Μια βόλτα στον ζωολογικό κήπο σήμαινε ένα πράγμα και μόνο, την διασκέδαση του επισκέπτη του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μερικές δεκαετίες πριν, κανένας δεν θεωρούσε αναγκαία την δημιουργία ενός κινήματος ενάντια στο τσίρκο και τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των ζώων σ΄αυτo, με την ίδια λογική που ο αρκουδιάρης τριγυρνούσε στους δρόμους σκορπίζοντας μόνο ανυποψίαστα γέλια και την παραμικρή σκέψη για την ίδια την αρκούδα. Όμως με τα οικοσυστήματα να καταρρέουν, τις συνέπειες τις κλιματικής αλλαγής να γίνονται όλο και πιο εμφανείς και τους πολίτες-πελάτες να αρχίζουν, έστω αργά και βασανιστικά, να αντιλαμβάνονται την άρρηκτη σχέση της ανθρώπινης ζωής με την φύση, η «κούρσα» για το ποιός φαίνεται πιο «πράσινος» μπορεί να σημαίνει και το ποιος θα συνεχίσει να έχει έσοδα. Με δεδομένο πλέον ότι το προϊόν τους ουσιαστικά απαιτεί να αιχμαλωτίζουν ή να εκτρέφουν σκλάβους για την διασκέδαση μας, δεν θα μπορούσαν να μην φορέσουν το πράσινο κουστούμι τους το οποίο γράφει με μεγάλα γράμματα στη πλάτη: Προστατεύω το περιβάλλον, σέβομαι τα ζώα και δείτε… Έχω και εκπαιδευτικό του χαρακτήρα! «Edutainmenation for all».
Αν όντως πίστευαν σε αυτά που προβάλλουν θα χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον τους πόρους και τις εγκαταστάσεις τους για την αποκατάσταση τραυματισμένων ζώων και την επιστροφή τους στο φυσικό τους περιβάλλον. Προς το παρών όμως οφείλουν τουλάχιστον να παρέχουν όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Είναι απελπιστικό το θέαμα δύο θαλάσσιων λεόντων σε μια πισίνα που θυμίζει μεγάλη μπανιέρα όπως τραγικό είναι και το οικολογικό show που παραδίδουν τα 4 δελφίνια με μπάλες στεφάνια και άφθονες τούμπες στην πισίνα κολυμβητηρίου που τους αναλογεί, είτε αυτή είναι νόμιμη είτε παράνομη, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Καθημερινής»iv και κατά το οποίο η συγκεκριμένη έχει φτιαχτεί με επεκτάσεις που δεν έχουν πάρει άδεια.
Όμως και ο επισκέπτης, από την δική του πλευρά, δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Ακόμη και αν όπως έγραψε ο Kant, πιστεύει ότι «δεν έχουμε καμία ηθική υποχρέωση απέναντι στα ζώα» και όχι ότι « η ηθική πρόοδος μιας χώρας φαίνεται από την συμπεριφορά των ανθρώπων της προς τα ζώα» όπως υποστήριζε ο Γκάντι, το ότι επιλέγει το πάρκο για την Σαββατιάτικη έξοδο του σαν alternative στο mall μάλλον αποδεικνύει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν έχει πληρώσει το καθόλου ευτελές αντίτιμο του εισιτήριου με πρωταρχικό σκοπό την γνώση, όπως εξυπηρετεί τους ιδιοκτήτες τέτοιων χώρων να διακηρύττουν, αλλά την εύκολη διασκέδαση. Διαφορετικά θα μπορούσε να επισκεφτεί τα ζώα σε εθνικά πάρκα και δρυμούς, συνειδητοποιημένος για το που βρίσκεται και τι κάνει, απολαμβάνοντας μια πραγματικά ανώτερη εμπειρία και συνδυάζοντας την ψυχαγωγία του με την αληθινή επαφή του με τα ζώα στο αληθινά φυσικό τους περιβάλλον. Εκεί που τελειώνοντας την βόλτα του δεν θα άφηνε το αντικείμενο του θαυμασμού του ασφαλές στο κλουβί του, στην ίδια στάση μέχρι το τέλος της ζωής του. Χωρίς να προβληματίζεται για την επιβίωση πόσο μάλλον για την ζωή του κάθε είδους και το χειρότερο δικαιώνοντας στον μυαλό του την κυρίαρχη αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου ότι έχει επικρατήσει της φύσης και μπορεί πλέον να θαυμάζει το έμψυχο «περασμένο μεγαλείο» της κλεισμένο πίσω από κάγκελα, με τα ίδια συναισθήματα που θαυμάζει έργα τέχνης, αντικείμενα και σκεύη περασμένων εποχών πίσω από τις προθήκες ενός μουσείου.
Είναι καιρός να εξελιχτεί η αντιμετώπιση μας απέναντι στην φύση. Όπως αφήσαμε πίσω το τσίρκο, όπως καταδικάζουμε τις κυνομαχίες και την δολοφονία των αδέσποτων πρέπει να αξιολογήσουμε και τις επιπτώσεις των ζωολογικά πάρκων. Στα λόγια του Henry Beston, πατέρα του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος: «Χρειαζόμαστε μια διαφορετική, σοφότερη και ίσως ποιο μυστικιστική άποψη για τα ζώα. Σε ένα κόσμο αρχαιότερο και πιο ολοκληρωμένο από τον δικό μας τα ζώα κινούνται και δρουν ολοκληρωμένα. Προικισμένα με επεκτάσεις των αισθήσεων που εμείς χάσαμε ή δεν αποκτήσαμε ποτέ. Ζώντας από φωνές που ποτέ δεν θα ακούσουμε. Δεν είναι όμοιά μας. Δεν είναι κατωτέρα μας. Είναι άλλα έθνη. Πιασμένα μαζί μας στο δίχτυ της ζωής και του χρόνου. Φυλακισμένα μαζί μας στο μεγαλείο και την επώδυνη προσπάθεια της ζωής στη γη.»
Journal for the Study of Animal Problems. Washington, DC: Institute
for the Study of Animal Problems. As cited in Against Zoos by Dale Jamieson
http://www.animal-rights-library.com/texts-m/jamieson01.htm
ii Why Zoos & Aquariums Matter:
Assessing the Impact of a Visit to a Zoo or Aquarium http://www.aza.org/uploadedFiles/Education/why_zoos_matter.pdf
iii Do Zoos and Aquariums Promote Attitude Change
in Visitors? A Critical Evaluation of the
American Zoo and Aquarium Study www.nbb.emory.edu/faculty/personal/documents/MarinoetalAZAStudy.pdf
Βy Kostash
Η αναπαραγωγή επιτρέπετε μόνο με αναφορά του συγγραφέα
Καλησπέρα και συγχαρητήρια για το πολύ καλά διατυπωμένο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σχεδόν με όλα όσα γράφονται σε αυτό, παρολ' αυτά έχω επισκευτεί το Αττικό Πάρκο με τη 15 μηνών κόρη μου ήδη μια φορά και σκοπεύω να το ξανακάνω για πολλούς λόγους.
Ο πρώτος είναι η επιλογή μου να βρίσκομαι στην Ελλάδα, μια χώρα όπου κανείς τείνει να αναγκάζεται να πληρώσει για την αναψυχή τη δική του, αλλά και των παιδιών του αρκετά συχνά.
Υπάρχουν, φυσικά, πάρκα που μπορεί να επισκευθεί κανείς δωρεάν, όπως το άλσος Συγγρού, η Πάρνηθα, ή το Αττικό Άλσος. Αν έχετε κάνει ένα ταξίδι στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως θα διαπιστώσατε πως αυτά είναι τουλάχιστον δείγματα χώρων πρασίνου σε σχέση με τα αντίστοιχα του εξωτερικού.
Επομένως έστω και για 2-3 φορές στη ζωή του παιδιού μου θα τολμήσω να επισκευτω και ένα ζωολογικό πάρκο, νιώθοντας και κατανοώντας όλα σχεδόν όσα γράφετε τη στιγμή που θα διασχίζω το γκισέ των εισητηρίων.
Έχω μείνει επίσης με την εντύπωση πως όλα τα ζώα που φιλοξενούνται σε Ζωολογικά Πάρκα, είναι είτε ζώα που τους παρέχεται περίθαλψη, και άρα ανίκανα να επιβιώσουν στη φύση, ή απόγονοι αυτών, οι οποίοι έχουν περάσει τη ζωή τους ολόκληρη μέσα σε ένα Πάρκο, και επομένως είναι επίσης - δυστυχώς – ανίκανα να αντιμετωπίσουν τη ζωή της άγριας φύσης επιτιχώς .
Δεν έχω επαρκή στοιχεία για να το αποδείξω, αλλά μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ακόμη και σήμερα κυνηγώνται υγιή ζώα με σκοπό την απαγωγή τους από την άγρια φύση και τον εγκλεισμό τους σε κάποιο Πάρκο.
Με αυτό υπόψη, υπολογίζω πως ελλείψει κρατικής χορηγίας, μόνο ένας ιδιώτης θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια κίνηση. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν γιατί είναι ανήθικο να διατηρεί κανείς μια κερδοφόρα επιχείρηση για να το κάνει αυτό.
Το ζήτημα είναι αρκετά αμφιλεγόμενο. Για μένα ειλικρινά τα όσα γράφετε έχουν βάση, αλλά ταυτόχρονα αντικρούονται από τους ίδιους τους ζωολόγους που φροντίζουν τα ζώα αυτά.
Το μεγαλύτερο επιχείρημα όμως που ισχυρίζονται τα Ζωολογικά Πάρκα είναι αυτό της επαφής των ανθρώπων (έστω και έτσι εικονικά και τεχνητά) με την άγρια φύση, με ένα αντίτιμο των 15 ευρώ (και λιγότερο)
Γράφετε:
"Διαφορετικά θα μπορούσε να επισκεφτεί τα ζώα σε εθνικά πάρκα και δρυμούς, συνειδητοποιημένος για το που βρίσκεται και τι κάνει, απολαμβάνοντας μια πραγματικά ανώτερη εμπειρία και συνδυάζοντας την ψυχαγωγία του με την αληθινή επαφή του με τα ζώα στο αληθινά φυσικό τους περιβάλλον. "
Αλήθεια έχετε υπόψη σας πόσο κοστίζει ένα σαφάρι στη Ναμίμπια; Πόσοι άνθρωποι άραγε μπορούν να πληρώσουν κάτι τέτοιο; Και τί σας κάνει να πιστέυετε πως και εκεί δεν λειτουργούν ιδιωτικές επιχειρήσεις (όπως τα υπέρ χλιδάτα ξενοδοχεία του Seregneti).
Πιστέυετε, πως σήμερα ένας μέσος Αθηναίος οικογενειάρχης μπορεί με άνεση να ταξιδέψει με όλη του την οικογένεια, με σκοπό τη γνωριμία του με την καφέ αρκούδα του Αρκτούρου;
Δεν είναι λοιπον λιγο αφελές να συγκρίνουμε τόσο ανόμοια πράγματα;
Προσωπικά ακόμα δεν έχω πειστεί αν η κόρη μου, όντας ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια άσχημη πόλη, εισπράττει περισσότερα καλά από τα κακά που υφίστανται τα ζώα ενός Πάρκου που βρίσκεται μέσα σε αυτή.
Ειλικρινά δεν ξέρω τελικά ποιό ζώο είναι πιο τυχερό, το «θηρίο» ή ο «θεατής» του...
Αγαπητή Ελίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάνεις αυτό που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι και έχουν φέρει τα ζώα και τη φύση σε αυτό το σημείο. Τα χρησιμοποιείς για την καλοπέρασή σου, αδιαφορώντας αν αυτά είναι ευτυχισμένα σε ένα περιβάλλον τελείως ακατάλληλο για αυτά. Πηγαίνεις σε τέτοια μέρη για να περάσεις καλά εσύ και τα παιδιά σου με πιο οικονομικό τρόπο από το αν πήγαινες σαφάρι, συντηρώντας όμως έτσι την εκμετάλλευσή τους. Φυσικά δε σε έχει προβληματίσει αρκετά το γεγονός από που προέρχονται αυτά τα ζώα, τι γίνονται όταν μεγαλώσουν, η παράνομη διακίνησή τους και τόσα άλλα που σκοπίμως μας αποκρύπτουν. Δε σε έχει προβληματίσει ότι τα δελφίνια πεθαίνουν πρόωρα, αναπτύσσουν διάφορες σωματικές και ψυχικές ασθένειες από τον εγκλεισμό τους και δεν ζουν ποτέ σαν δελφίνια. Ειλικρινά λυπάμαι για το σκεπτικό σου!
Αγαπητέ Ανώνυμε καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς για εσένα δεν είμαι και τόσο "Αγαπητή" όσο θες να με ονομάζεις, αν κρίνω από τη συνέχεια του σχολίου σου.
Δεν θα αποποιηθώ τον όρο "καλοπέραση", από τη στιγμή που η επίσκεψη μου σε ένα ζωολογικό πάρκο αφορά την αναψυχή τη δική μου, αλλά και του παιδίου μου.
Θα διαφωνίσω, όμως για την "αδιαφορία" και την έλλειψη προβληματισμού, που μου προσάπτεις, καθώς το αντίθετο είναι εμφανές στο αρχικό μου σχόλιο.
Δεν θα μπορούσα με τη δική σου ευκολία να συνδέσω αυτή μου τη πράξη με τη σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος μας.
Το ανθρώπινο είδος ανέκαθεν χρησιμοποιούσε σύσσωμο το ζωϊκό βασίλειο για την εξυπηρέτησή και την επιβίωσή του. Αν έχεις κάποια τεκμηριωμένα στοιχεία που να αποδεικνύουν το αντίθετο θα χαιρόμουν πολύ να μας τα παρουσίαζες.
Εν τούτοις μόλις τα τελευταία 200 περίπου χρόνια έχει καταφέρει ο άνθρωπος να κατακρεουργήσει το πλανήτη μας.
Φυσικά και η συστηματική εκμετάλλευση των ζώων ήταν ένας από τους λόγους.
Το βρίσκω, όμως ιδιαίτερα άστοχο να λαμβάνουμε ακραίες θέσεις και να ισχυριζόμαστε ότι η συστηματική εκμετάλλευση ζώων εκλαμβάνει εξίσου το να γδέρνει κανείς ένα ζώντανό ζώο για τη γούνα του με το να το φροντίζει έστω και υπό τενητές συνθήκες περιορισμού.
Θα σου ζητούσα επίσης στοιχεία για τα όσα προσάπτεις σε σχέση με την κακή μεταχείριση των ζώων που ζούν στο Αττικό Πάρκο (μιας και σε αυτό γίνεται η αναφορά), με βάση τα οποία εγώ θα γίνω ευχαρίστως ένας ακόμη πολέμιος της λειτουργίας του.
Μέχρι τότε, θα μου επιτρέψεις να παραμείνω στη θέση που τόσο σε κάνει να λυπάσαι, πως επιλέγοντας να μεγαλώσουμε τα ίδια μας τα παιδιά μακριά από τη δική τους φύση, στις ανθυγιεινές συνθήκες "εγκλεισμού" που παρέχει μια πόλη, όπως η Αθήνα, δεν κάνουμε τίποτα λιγότερο από αυτό που κάνουν τα ζωολογικά πάρκα στα ζώα που φιλοξενούν.
1) Αδιαφορούμε για την κατάστασή που θα βρίσκονται στο μέλλον ως κάτοικοι μιας πόλης με υψηλή εγκληματικότητα, ρύπανση και συσσώρευση πλυθησμού.
2) Αδιαφορούμε για τη καθημερινή ταλαιπωρία στη δική τους μετακίνηση μέσα σε αυτή τη πόλη και τις άμεσες ψυχολογικές συνέπειες που αυτό εκγυμονεί.
3) Γενικώς αδιαφορούμε, αφού αποδεδειγμένα φροντίζουμε επιλέγοντας να τα μεγαλώσουμε στη πόλη, για το χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής τους σε σχέση με αυτό που θα είχαν αν ζούσαν μέσα στη φύση.
Μέχρις ότου και οι δύο αποφασίσουμε να μεταφερθούμε εκεί όπου άνθρωποι και ζώα ζουν ελεύθερα και σε αρμονία, θεωρώ πως στη δική σου απόλυτη ζυγαριά που όλα βράζουν στο ίδιο καζάνι εγώ και εσύ δεν διαφέρουμε και τόσο όσο νομίζεις.
Αν από την άλλη έχεις καταφέρει και βρίσκεσαι εκεί όπου η φύση έχει ορίσει, αν έχεις καταφέρει να αποχωριστείς το σύστημα αυτό και βρίσκεσαι στη κορφή ενός βουνού, τότε πραγματικά σε συγχαίρω και εύχομαι τα παιδιά μου να καταφέρουν μια μέρα να σε παραδειγματιστουν.
Μέχρι τότε, επέτρεψε μου με το μικρό μου μυαλό να πιστέυω (έστω και με αμφιβοίες για την ηθική της επιλογής μου) πως ένας από τους τρόπους να τους βοηθήσω να γνωριστούν κατ' αρχήν με την ανύπαρκτη φύση αυτής της πόλης, να είναι και το Αττικό Πάρκο.
Συγνώμη που υπάρχω και εγώ να σου χαλάω το όνειρο.
Καλημέρα φίλοι και φίλες ανώνυμοι και μη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλίνα μου άρεσε η απάντηση σου. Οταν κάθισα αγανακτισμένος μετά την επίσκεψη μου στο Αττικό Πάρκο την παγκόσμια ημέρα των ζώων, να γράψω αυτό το άρθρο δεν περίμενα οτι θα σταματούσε την προσέλευση επισκεπτών. Αυτό που ήθελα είναι να προβληματίσω αρκετά τον αναγνώστη, ώστε την επόμενη φορά που θα διαλέξει να περιηγηθεί στον χώρο να τον κοιτάξει και από αυτήν την όχι και τόσο ευχάριστη οπτική γωνία. Επομένως μπορώ μόνο να χαρώ σκεπτόμενος την επόμενη επίσκεψη σου, όταν θα είσαι στο γκισέ των εισιτηρίων! Μια μικρή νίκη...
Όταν ξαναπας με την κόρη σου κοίταξε τις λεπτομεριές. Θα δεις ότι το οικολογικό show των, 11 πλέον, δελφινιών είναι του κόλου. Βγάζουν μια σακούλα απο την πισίνα σε κάποια φάση και μετά ξεκινάει το τσίρκο. Συνολικά η αίσθηση που μου έδιναν τα ζώα ήταν της απόλυτης μιζέριας. Προσπάθησα να το δείξω και στις φωτογραφίες που τράβηξα και μπορείς να δεις εδώ http://www.flickr.com/photos/kostash/sets/72157625128008479/
Γράφεις ότι σου είναι δύσκολο να πιστέψεις πως αιχμαλωτίζονται και σήμερα ζώα για τις ανάγκες των πάρκων, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια. Σε παραπέμπω στο "The Cove" που αφηγείται την ιστορία των δελφινιών της Ιαπωνίας τα οποία αιχμαλωτίζονται (όσα θυμίζουν τον Flipper) για τις ανάγκες Δελφινάριων σε ΟΛΗ την υφήλιο με οσα περισσεύουν να σφαγιάζονται για το κρέας τους. Άλλωστε και το ίδιο το αττικό πάρκο σε κάποια απο τις ενημερωτικές πινακιδες αναφέρει ότι μόνο ένα μικρο ποσοστό προέρχεται από την άγρια φύση...μικρο ίσως αλλά υπαρκτό.
Εκει που θα συμφωνήσω, με μια δόση κατάθλιψης, είναι το κόστος για ένα ταξίδι στην Ναμίμπια, την Τανζανία, το Σερενκετι κλπ. Ήθελα να συγκρίνω την τωρινή κατάσταση με το άπιαστο για τους περισσότερους όνειρο, σε μια προσπάθεια να επιλέξει κάποιος την αμέσως καλύτερη λύση. Μια βόλτα στην Πάρνηθα, ή την Οίτη, τον Παρνασσό και την Φλώρινα αντι για τα Σπάτα. Ίσως ήταν λάθος ως σύγκριση αλλά όταν έβλεπα τα αιλουροειδή μέσα στα κλουβιά τους σαν εικόνα δεν ήθελα να τα κρατήσω, προτιμώ να εχω στιγμές απο ντοκιμαντέρ και φωτογραφίες και την αίσθηση του βουνού και του δάσους και ας μην δω ούτε ένα σκίουρο..
Αυτό που βλέπουμε ως επισκέπτες στο πάρκο δυστυχώς δεν είναι η άγρια φύση. Το επιχείρημα τους δεν στέκει για έμενα. Είναι ενα θέαμα κατόπιν αντιτίμου το οποίο προσφέρει μόνο άμεση επαφή με κάτι τελείως αφύσικο όπως μια ζωή πίσω απο τα κάγκελα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, βιβλία, εικόνες, ταινίες, ντοκιμαντέρ... Δεν μπορώ να σου προσφέρω καλύτερο επιχείρημα απο αυτο το κομμάτι της σειράς του BBC "Life" την οποίο είδα λίγο μετά την επίσκεψη μου στο Δελφινάριο. http://www.youtube.com/watch?v=7hzUZE5bdfI Αυτα τα καρέ ήταν, για έμενα, πολύ σημαντική επαφή με την φύση. Εικονική σίγουρα αλλά αυτή είναι η ζωή στα καλύτερα της, όχι οι μπάλες και τα στεφάνια.
Σε όσα λες για την Αθήνα συμφωνούμε απόλυτα, ελπίζω να τα πούμε όλοι στα βουνά όσο ακόμα απομένει μέσα μας κάτι από τον άνθρωπο που για χιλιετίες έβλεπε κάθε βράδυ τα αστέρια και όχι αυτό το πορτοκαλί αίσχος, μαζί και με τον Ανώνυμο φίλο στο οποίο να θυμίσω ότι τίποτα δεν είναι Άσπρο-Μαύρο και μέσα στα πολλά μας που μας έχουν φέρει μέχρι εδώ είναι τα απόλυτα κριτήρια στο τι είναι σωστό και τι λάθος.
Τέλος ευχαριστώ το blog για την φιλοξενία, συγχαρητήρια για την προσπάθεια! Ελπίζω να αξίζω να είμαι αναγνώστης σας έστω και αν οι δείκτες χοληστερίνης δεν σταμάτησαν να με φωνάζουν υποκριτή ενώ έγραφα αυτή την απάντηση ... ποιος ξέρει ίσως να ανησυχούν..
Κώστας.
Πόσο τραγικό μπορεί να είναι να σου ζητάει κάποιος στοιχεία για την κακοποίηση που υφίστανται τα ζώα όταν τα φυλακίζεις για όλη τους τη ζωή σε μία δεξαμενή; Στοιχεία υπάρχουν άφθονα στο διαδίκτυο και μιλούν για υψηλά ποσοστά θνησιμότητας, για ασθένειες σωματικές και ψυχικές που σχετίζονται με το στρες από τον εγκλεισμό, για στερεοτυπικές συμπεριφορές...Αναζήτησέ τα μόνη σου...Κάποια αναφέρονται στο κείμενο...Λυπάμαι αλλά δεν έχω καμία διάθεση να αποδείξω τα αυτονόητα...
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ζώα είναι ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΑ απο την μαυρη αγορα εμποριας εξωτικων ειδων.
Η εισοδος στο παρκο κοστιζει 15 ευρω (το σινεμα λιγοτερο). ΟΙ επισκεπτες μεσα σε 10 χρονια αυξηθηκαν απο 40.000 περιπυ σε 330.000....
Προκειται για κανονικη μπιζνα.