ΘΕΜΑ:ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ
PETITION:Όσοι υπογράφουμε παρακάτω ζητάμε από την πολιτεία, το Αττικό Πάρκο τους χορηγούς που το στηρίζουν, αλλά και από όσους με την σύμφωνη γνώμη τους ή με την αδιαφορία τους στηρίζουν την διατήρηση των ζώων σε αιχμαλωσία, να δείξουν τον απαιτούμενο σεβασμό που αρμόζει στα ζώα που βρίσκονται έγκλειστα στις εγκαταστάσεις του Αττικού Πάρκου. Η διατήρηση των ζώων σε συνθήκες αιχμαλωσίας, παρόλο που τους παρέχεται τροφή, νερό, και στοιχειώδης ιατρική περίθαλψη, δεν παύει να είναι μια φυλακή που εξασφαλίζει ως ένα βαθμό την επιβίωσή τους, απαγορεύει όμως την ευζωία τους. O αφύσικος τρόπος ζωής που προκύπτει από την έλλειψη ερεθισμάτων, τον περιορισμένο ζωτικό χώρο, την αδυναμία εκδήλωσης φυσιολογικών συμπεριφορών, και την διαρκή έκθεση στον ανθρώπινο παρατηρητή, δεν μας διδάσκει τίποτα για τα ίδια τα ζώα. Στην πραγματικότητα μας μεταφέρει μια αλλοιωμένη μόνο εικόνα των άγριων συγγενών τους ενώ πλέον το διαδίκτυο, τα ντοκιμαντέρ, αλλά και η δική μας διακριτική και υπομονετική παρουσία στην φύση μπορούν να μας μάθουν πολύ περισσότερα για τις πραγματικές τους συνήθειές, τις ανάγκες τους και τις θαυμαστές τους ικανότητες. Αντίθετα στις αρχές της οικολογίας που αντιμετωπίζει κάθε ζωντανό οργανισμό ως μέρος ενός πολύπλοκου συνόλου με το δικό του μοναδικό ρόλο στην διατήρηση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων, τα ζώα που βρίσκονται στο Αττικό Πάρκο και σε κάθε κήπο, αναγκάζονται να ζουν απομονωμένα σε ένα στείρο, ξένο για αυτά περιβάλλον. Ξεχνάμε με αυτόν τον τρόπο ότι για να σταματήσουν να απειλούνται και μην εξαφανιστούν αυτά τα είδη, δεν χρειάζεται μόνο να κρατήσουμε μερικά ζώα ως δείγματα, αλλά να προστατέψουμε και να διατηρήσουμε το φυσικό τους περιβάλλον, τόσο για εκείνα όσο και για εμάς τους ίδιους. Η έκθεση ζώων και τα θεάματα που τα χρησιμοποιούν, σύμφωνα με την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων, αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή τους. Η διατήρηση των ζώων σε αιχμαλωσία για την δική μας διασκέδαση, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των άλλων ειδών. Ούτε ο στόχος της ευαισθητοποίησης δεν μπορεί να επιτευχθεί, όταν μικροί και μεγάλοι διδάσκονται ότι η απλή διασκέδαση του επισκέπτη, μπαίνει πάνω από το σεβασμό για τη ζωή και το διαφορετικό, και αξίζει περισσότερο από την ελευθερία του άλλου. Αντίθετα, αυτό που μαθαίνουμε είναι να μουδιάζουμε τα αισθήματα συμπόνιας για τα πλάσματα που υποφέρουν μπροστά μας και απλώς να τα προσπερνούμε συνεχίζοντας τη βόλτα μας. Είναι αυτή η αντίληψη για τον κόσμο και την σχέση μεταξύ όλων των ζωντανών οργανισμών που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας, όταν τα φέρνουμε να δουν τα δελφίνια τα Σαββατοκύριακα; Αν μας διδάσκει κάτι η έκθεση των ζώων σε πάρκα και δεξαμενές αυτό είναι η βίαιη φύση του ανθρώπου. Του ανθρώπου που θέλει να κυριαρχεί στη φύση και χρησιμοποιεί τα ζώα ως σημάδια της δύναμης του, όπως τα χρησιμοποιούσε άλλοτε για να δείξει το μεγαλείο των αυτοκρατοριών του. Του ανθρώπου που γυρνώντας επιλεκτικά και επιδεικτικά την πλάτη στην επιστήμη, αρνείται την εξελικτική συνέχεια των ζωντανών οργανισμών και χρησιμοποιεί τα κάγκελα για να διαχωρίσει στη συνείδησή του τη θέση του από τα μη ανθρώπινα ζώα. Για τους παραπάνω λόγους απαιτούμε τώρα το Αττικό Πάρκο και οι χορηγοί του να σταματήσουν να προωθούν το βασανισμό ζώων, ξεκινώντας από τα δελφίνια και τα θαλάσσια λιοντάρια, να σταματήσουν άμεσα τις εξευτελιστικές παρουσιάσεις των ζώων, να σταματήσουν τη χρήση τους για αναπαραγωγή, και να τα επιστρέψουν εκεί που τα πήραν δείχνοντας με τη στάση τους ότι πέρα από το κέρδος, τους ενδιαφέρει η ευζωία των ζώων, και ταυτόχρονα ότι σέβονται τον κοινό νου με το να μην κρύβουν το βασανισμό πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα κάποιων ζώων.
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΑΣ
Για να υπογράψετε το petition παρακαλώ μπείτε στο παρακάτω link: http://www.petitiononline.com/delfinia/petition.html
Οι υπογραφές για τα θαλάσσια θηλαστικά του Αττικού Πάρκου έχουν περασει τις 1000. Χρειάζεται όμως να μαζευτούν πολύ περισσότερες για να κατατεθούν το Σεπτέμβρη παράλληλα με οποιαδήποτε δράση.
Τα δελφίνια, όπως και τα άλλα ζώα, δεν έχουν καμία θέση σε κάνενα Αττικό Πάρκο.
Όσοι είμαστε τυχεροί θα τα δούμε και φέτος στη θάλασσα.
Απόσπασμα για την απελευθέρωση δελφινιών από το βιβλίο
From Dusk ‘til Dawn του Keith Mann
Στις αρχές του 1977, μια ομάδα που αυτοαποκαλούταν Υπόγειος Σιδηρόδρομος εκτέλεσε ένα τολμηρό σχέδιο για να διασώσει από ένα εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Χαβάης δύο δελφίνια, που χρησιμοποιούνταν σε πειράματα σχετικά με την ικανότητα επικοινωνίας τους. Τα υποκείμενα, που ονομάζονταν Puka και Kea, είχαν απαχθεί από τον Κόλπο του Μεξικό έξι χρόνια νωρίτερα. Οι ιδρυτές του Υπόγειου Σιδηρόδρομου, δύο φοιτητές που ήταν επίσης σέρφερ και έπαιρναν μέρος στο πρόγραμμα, είχαν απογοητευτεί από τα ανελέητα πειράματα. Τα δελφίνια μέσα στις ατομικές στείρες δεξαμενές τους στερούνταν περαιτέρω ερεθισμάτων μέσω της αφαίρεσης παιχνιδιών, ώστε να ενθαρρύνονται να συνεργάζονται καλύτερα με τους εκπαιδευτές.
Ο Steve Sipman και ο Kenny Le Vasseur ήταν μάλλον οι μόνοι φίλοι που είχαν αυτά τα δελφίνια και ήταν εύκολο για αυτούς να τα προετοιμάσουν για την απελευθέρωσή τους. Δουλεύοντας αργά τη νύχτα και τα σαββατοκύριακα, οι δυο τους έμαθαν κρυφά στα δελφίνια να ψαρεύουν μόνα τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Θα μπορούσε να είναι μια αργή διαδικασία, αφού είχαν περάσει έξι χρόνια σε μικρές, στρογγυλές, τσιμεντένιες δεξαμενές του 1,5 μέτρου, όπου ταΐζονταν κατεψυγμένα ψάρια με το χέρι, αλλά τα δελφίνια μάθαιναν -και έπαιζαν- με ενθουσιασμό, ίσως ακόμα και να αισθάνονταν ότι όδευαν προς μια καλύτερη ζωή. Και πράγματι.
Οι δύο άντρες επιστράτευσαν τη βοήθεια συμπαθούντων και στις 29 Μαΐου, η ομάδα πήγε να πραγματοποιήσει το σχέδιο, τη στιγμή που οι συνάδελφοι τους στο εργαστήριο είχαν φύγει για το σαββατοκύριακο. Η εκτέλεση του σχεδίου αποδείχθηκε εξαιρετικά απλή. Βοηθάει βέβαια να έχεις κάποιον εκ των έσω όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι τέτοιο, αλλά ακόμα και τότε υπάρχουν πολλές πιθανές παγίδες. Τέτοια ήταν και η ανύψωση των ζώων με βίντσι. Έσπασε από το βάρος. Τελικά ένας συνδυασμός καθαρής αποφασιστικότητας, αφρολέξ για άνεση και ασφάλεια, σκοινιών για ανύψωση, βρεγμένων σεντονιών, λιχουδιών, και ενός φορτηγού VW έκαναν τη δουλειά. Η ανύψωση των δελφινιών ήταν εύκολη και αφού φορτώθηκαν ασφαλώς οδηγήθηκαν στην ακτή. Ντυμένοι για σερφ, οι δυο ήρωες μας μετέφεραν προσεκτικά τους φίλους τους στη θάλασσα, και μετά, φορτωμένοι με λιχουδιές, κωπηλάτησαν πάνω στις σανίδες του σερφ ελπίζοντας να παρασύρουν την Puka και την Kea στα ανοιχτά.
H Puka ήταν πάντα η πιο δυναμική από τις δύο και πήγε προς τον ωκεανό πριν να προλάβεις να πεις: «Προσοχή dolphin friendly τόνος». Η Κέα από την άλλη, παρέμεινε κοντά στην ακτή για μερικές μέρες, προς μεγάλη χαρά των ντόπιων και των σέρφερ, και κατάφερε να αποφύγει τις απόπειρες επαναιχμαλώτισής της. Πίσω στο εργαστήριο το επόμενο πρωί, στη θέση των ζώων που έλειπαν ήταν δύο φουσκωτά πλαστικά δελφίνια και μια γραπτή εξομολόγηση σε κοινή θέα:
«ΠΗΓΑΜΕ ΓΙΑ ΣΕΡΦ - Puka, Kea, Kenny και Steve»
Οι δύο άντρες παραδόθηκαν την επόμενη μέρα αφού έδωσαν μια συνέντευξη τύπου, και αργότερα καταδικάστηκαν για κακουργηματική κλοπή, αλλά κέρδισαν την επιδοκιμασία, μεταξύ άλλων, και του Αμερικανικού Συλλόγου για τα Δικαιώματα των Ζώων, που δήλωσε ότι: «Τα ζώα περίμεναν πολύ καιρό για αυτό». Κι ενώ τα ονόματα τους χάθηκαν στην αφάνεια, το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να επικεντρωθεί η προσοχή στα αιχμάλωτα δελφίνια. Αυτή η απλή πράξη ήταν η πρώτη τέτοια επιτυχής απελευθέρωση, και από τότε ακολούθησαν κι άλλες, μαζί με την αποκατάσταση των δελφινιών που κρατούνταν όμηροι της ανθρώπινης διασκέδασης σε όλο τον κόσμο: τόσο πολύ, που στη Μεγάλη Βρετανία είχαν όλα εξαφανιστεί μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια.
Keith Mann, From Dusk ‘til Dawn - An insider’s view of the Growth of the Animal Liberation Movement, Puppy Pincher Press.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου