ΚΡΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΣΩΜΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ - τρία βίντεο από σφαγεία

 To 1978 επισκέφθηκα ένα σφαγείο. Μπήκα μέσα σαν κάποιος που έτρωγε κρέας σε όλη του τη ζωή και δεν είχε σκεφτεί ποτέ για τις ηθικές διαστάσεις αυτής της πράξης. Βγήκα έξω σοκαρισμένος και τρομοκρατημένος με ό,τι είδα και πεπεισμένος οτι δε θα συμμετέχω πια. Σταμάτησα να τρώω κρέας αμέσως.

 Kαθώς παρακολουθείτε αυτά τα βίντεο, αναρωτηθείτε κατά πόσο το χάμπουργκερ που θέλετε η΄οποιοδήποτε άλλο προιόν που προέρχεται από αυτά τα αισθανόμενα πλάσματα αξίζει όλο αυτό. Υπάρχει κάτι που θέλετε να φάτε τόσο πολύ; Και να θυμάστε ότι οι άνθρωποι που είναι κυρίως υπεύθυνοι δεν είναι οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοι των σφαγείων. Εκείνοι που καταναλώνουν κρέας και ζωικά προιόντα, που δημιουργούν τη ζήτηση, φέρουν την τελική ηθική ευθύνη.

 Το πρώτο βίντεο, που παρουσιάζει αγελάδες σε ένα χώρο αναμονής περιμένοντας τη σφαγή, μας προκαλεί να επικεντρωθούμε σε αυτά τα μη ανθρώπινα ζώα σαν άτομα. Το χάμπουργκερ που τρώμε προέρχεται από κάποιον. Το δεύτερο και το τρίτο βίντεο παρουσιάζουν τυπικές σκηνές από σφαγεία. Προσέξτε ότι τα ζώα, που έχουν υποθετικά αναισθητοποιηθεί, είναι απολύτως ξεκάθαρο πως έχουν τις αισθήσεις τους όταν τα αλυσοδένουν, τα σηκώνουν και τα κόβουν. Σε κάθε σφαγείο που έχω δει, πολλά ζώα έχουν τις αισθήσεις τους κατά τη διάρκεια της πραγματικής διασικασίας της δολοφονίας. Αλλά ακόμα και να μην είχαν τις αισθήσεις τους αυτή την τελευταία στιγμή, όλη αυτή η επιχείρηση δεν θα ήταν πάρα μια ηθική προσβολή.

Gary L. Francione






 
Mataderos - Slaughterhouse | Investigación de Igualdad Animal - Animal Equality investigation from Igualdad Animal on Vimeo.

Ζώα που μεγαλώνουν σε "ανθρώπινες" συνθήκες με σκοπό να δολοφονηθούν

 Ανεξάρτητα από το πως έχουν μεγαλώσει, όλα τα ζώα, τα οποία δολοφονούνται για τα ψυγεία των σουπερ μάρκετ, στέλνονται σε βιομηχανοποιημένα σφαγεία όπου οι ζωές τους τελειώνουν βάναυσα. Με βάση το νόμο, τα ζώα πρέπει να σφάζονται σε σφαγεία πιστοποιημένα από τις κρατικές αρχές, όπου τρομαχτικές πράξεις αγριότητας συμβαίνουν σε καθημερινή βάση. Ο καθένας, από τους κρατικούς ελεγκτές μέχρι τους εργαζόμενους στα σφαγεία, έχουν παραδεχτεί ότι καθημερινά γίνονται μάρτυρες του πνιγμού, ξυλοδαρμού, καυτηριασμού, γδαρσίματος και σφαξίματος ζωντανών ζώων με πλήρεις τις αισθήσεις τους.

 Όταν λέμε στους εαυτούς μας οτι τρώμε κρέας απο ζώα που έχουν μεγαλώσει σε "ανθρώπινες" συνθήκες αρνούμαστε μεγάλο μέρος της πραγματικότητας. Η σφαγή ενός ζώου έιναι ένα αιμοβόρο και βίαιο γεγονός, και ο θάνατος δεν έρχεται εύκολα για αυτούς που επιθυμούν να ζήσουν.

Γεννημένα να πεθάνουν 

 Όσο και αν δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως είμαστε η αιτία για τα δεινά κάποιου, η κατανάλωση κρέατος, γαλακτοκομικών, αυγών και άλλων ζωικών προιόντων διαιωνίζει την άσκοπη βία και τη μη αναγκαία κακομεταχείρηση που εμπεριέχεται στη σκόπιμη εκτροφή και δολοφονία ζώων για ανθρώπινη κατανάλωση. Εάν δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα με αυτό, δεν θα χρειαζόμασταν τόσες πολλές δικαιολογίες. Κάνουμε κύκλους γύρω από την αλήθεια, χαρακτηρίζοντας τις επιλογές μας ευσπλαχνικές, και προσπαθούμε να βρούμε κάποιου είδους συμβιβασμό έτσι ώστε να μπορούμε να έχουμε το κρέας μας και να το τρώμε.

 Τα θεμελιώδη προβλήματα που εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε δεν προκύπτουν απολειστικά από τον τρόπο που εκτρέφουμε ζώα αλλά από το ότι τρώμε ζώα. Σαφέστατα μπορούμε να επιβιώσουμε - και ουσιαστικά να ευημερεύουμε  - με μια διατροφή βασισμένη σε φυτά. Δεν χρειαζόμαστε να σκοτώνουμε ζώα για να είμαστε υγιείς, και για την ακρίβεια τα ζωικά λιπαρά και η πρωτείνη είναι συνδεδεμένα με πολλές ανθρώπινες αρρώστιες. Τι δηλώνει για εμάς το γεγονός πως όταν μας δίνεται η ευκαιρία να αποτρέψουμε τη βία και την κακομεταχείρηση εμείς διαλέγουμε να το αποφύγουμε - εξαιτίας της παράδοσης, της κουλτούρας, της συνήθειας, της άνεσης η' της ευχαρίστησης; Δε βρίσκουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε διότι κάνουμε λάθος ερωτήσεις.

 Το κίνημα για την εκτροφή ζώων προς κατανάλωση με ανθρώπινη αντιμετώπιση μετριάζει την ενοχή μας περισσότερο παρά πραγματικά ελλατώνει το βασανισμό των ζώων. Εάν ειλικρινά θέλουμε οι ενέργειές μας να αντικατοπτρίζουν τη συμπόνια για τα ζώα, την οποία λέμε πως έχουμε, τότε η απάντηση είναι πολύ απλή. Μπορούμε να σταματήσουμε να τα τρώμε. Πως μπορεί αυτό να θεωρηθεί μια λογική και φιλέσπλαχνη απάντηση σε ένα βίαιο και κενό τελετουργικό; Κάθε ζώο που γεννιέται σε αυτό τον κόσμο για τη σάρκα του, τα αυγά η' το γάλα του - με μοναδικό σκοπό να δολοφονηθεί για ανθρώπινη ευχαρίστηση - έχει την ίδια επιθυμία για μητρική φροντίδα και προστασία, την ίδια ικανότητα να νιώθει πόνο, και το ίδιο ένστικτο να ζήσει όπως κάθε ζωντανό πλάσμα. Δεν υπάρχει τίποτα το "ανθρώπινο" στην εκτροφή ζώων μόνο για να τα σκοτώσουμε, και δεν υπάρχει τίποτα το "ανθρώπινο" στο να τελειώνεις τη ζωή ενός υγειούς ζώου σε νεαρή ηλικία. Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει τίποτα το "ανθρώπινο" στο να τρώς κρέας.

πηγή: Animal rights: The abolitionist approach